[...] dla zresetowania głowy poszukałem czegoś na kanałach sportowych. Wybrałem więc Mistrzostwa Świata w Boksie w angielskim Liverpoolu. Jednak to, co zobaczyłem doprowadziło mnie momentami do frustracji. Zobaczyłem jak nisko upadł poziom boksu amatorskiego.

Trudno było oglądać to, co działo się w ringu. Tyczy się to zarówno zawodników z Polski, jak i zagranicy. To już nie jest boks, to są jakieś przewracanki, nawalanki cepami na oślep, po prostu żenada. A przecież prawdziwy boks to szermierka na pięści, sztuka zadawania ciosów, ale i umiejętność obrony. Sztuka strategii i wirtuozeria pomyślunku oraz popis tężyzny i wytrzymałości. Z wielkim utęsknieniem zacząłem wspominać czasy naszych mistrzów boksu takich jak: Jerzy Kulej, Zbigniew Pietrzykowski, Jerzy Grudzień, Jan Szczepański czy Dariusz Michalczewski.

Myślę, że problem tkwi nie tylko w poziomie szkolenia, ale i w braku talentów zarówno trenerskich, jak i zawodników. Problemem jest również brak zainteresowania ludzi młodych sportami walki, bo wolą dyscypliny mniej wymagające. Sport wymaga wielu wyrzeczeń, żelaznej woli i katorżniczej dyscypliny, a młodzi wolą dziś brylować w internecie, co stwarza wrażenie, że wszystko przychodzi lekko. Tak nie ma... Temat rzeka. Zapraszam do dyskusji.

Fajna refleksja, ale prosimy o zejście na grunt lokalny.
To dlatego tak wielu czytelników odwiedza Forum Kuriera, bo znajdują tutaj to, czego nie znajdą na innych formach: lokalność.

Odnośnie wpisu numer: 47560

Słyszę, że w miejscowych Urzędach aż huczy!
Znowu dotacje!
Znowu przepadek ogromnych pieniędzy z powodu braku kompetencji!
Tym razem przepadnie nam aż... 80 miliomów złotych [!!!] z funduszy szwajcarskich [...].
Brak współpracy nie popłaca, Panie Burmistrzu Kopaczewski! Wystarczyło dogadać się z sąsiadami [Gmina Iława i Gmina Nowe Miasto]. I od razu waga punktów wzrosłaby wydatnie. [...]
[...]
Czyli z tego worka nie będzie kasy przyznanej w wysokości 100%, czyli bez często wymaganego wkładu własnego. Nic, zero, nie trzeba było wykładać od siebie, rozumiecie to, Państwo?!
"Brawo" Panie Burmistrzu Kopaczewski!
[...]
"Brawo" naiwni wyborcy Pana Burmistrza Kopaczewskiego i jego Komitetu Wyborczego "Łączy Nas Iława". Nazwa powinna brzmieć raczej "Dzieli nas Kopaczewski".
Co by tu spieprzyć... Co by tu jeszcze spieprzyć...

Dom Wariatów na Orbicie

„Człowiek jest miarą wszechrzeczy” – przypominał Protagoras, zapewne nieświadomy, że w XXI wieku ta miara zacznie przypominać krzywą linijkę z bazaru, która łamie się przy pierwszym nacisku.

Patrzę na Polskę i świat ostatnich lat jak na groteskowy spektakl: politycy unoszący się w retoryce jak balony na hel, które odleciały bez sznurka; pandemie, które zamieniły sąsiedzkie spojrzenia w nieufne mierzenie odległości; wojny, które wciąż przypominają, że człowiek najbardziej konsekwentnie wynajduje sposoby niszczenia siebie; inflacyjne ceny pietruszki, które stały się memicznym zwierciadłem ekonomii. A wszystko to pod okiem Ziemi – kosmicznego domu wariatów, kręcącego się uparcie wokół Słońca, jakby nikt nie znalazł jeszcze przycisku „stop”.

Surrealizm codzienności? Proszę bardzo: człowiek kupuje cyfrowe małpki za miliony dolarów, podczas gdy inny człowiek zamarza na granicy. Absurd rodzi się nie na płótnach Dalego, lecz w tabelkach budżetowych i transmisjach na żywo z parlamentu.

A jednak jest w tym melancholijny wdzięk. Stoicki uśmieszek pojawia się wtedy, gdy zdajemy sobie sprawę, że cała ta parada nonsensów jest czymś więcej niż nieszczęściem – jest arcydziełem ironii. Świat nie obiecywał nam logiki, a my wciąż czujemy się rozczarowani, jakbyśmy oczekiwali, że teatr lalek zacznie grać Beethovena.

Czy więc Ziemia to dom wariatów? Być może. Ale to jedyny dom, w którym rozdaje się takie bilety: na miłość, śmiech, kłótnie, pożary, zachody słońca i uparte nadzieje, że jutro będzie choć odrobinę mniej absurdalne.
Wiedzieli, że teatr trwa, ale aktorzy dawno zapomnieli swoją rolę.

Być może finał tego spektaklu nie będzie miał kurtyny, a raczej lekkie trzaskanie głośników i konfetti z plastikowych śmieci, które sami rozsypaliśmy. Może usłyszymy ostatnią mowę polityka, który będzie się spierał z chatbotem, a widownia – czyli my – rozejdzie się w ciszy, zerkając w telefony w poszukiwaniu sensu, którego tam nigdy nie było.

Albo przeciwnie: zakończenie będzie zupełnie banalne – kolejne wschody słońca, kolejne zakupy w dyskoncie, kolejne kłótnie i pojednania. Świat się nie rozpadnie nagle z hukiem, tylko rozmyje się w absurdalnym powtarzaniu, aż któregoś dnia przestaniemy pytać, czy to jeszcze tragedia, czy już kabaret.

I w tym tkwi największy żart: że finał nie nadejdzie z fanfarą, lecz z ironicznym uśmiechem, który nie pyta, tylko mruga.

Odnośnie wpisu numer: 47765

Tak sobie pomyślałem, aby pójść na most w celu rozpoznania, jak tam się zaczęła robota i jak im idzie.
Południe, około godz. 12:00. Spokój widzę. Trzech na żółto ubranych chodzi i patrzą jak ja. Nieco dalej inny żółty trzyma coś przy ustach i się posila. Oto cała moc na budowie.
Sprawdzam też jak idą piesi i z rowerami raczej pchanymi. Idą taką sobie ścieżką po moście, ale od strony stacji kolejowej, no i odwrotnie, czyli też ciasno. Owo przejście też nie jest łatwe, bo i ciasne, ponieważ idą tam i z powrotem.
Tak ma być przez 2 lata, ponieważ chyba zimą roboty staną.
Tak sobie pomyślałem: 10 lat nie nasze!
A niech mnie kule biją!

Sterowanie strachem: epitafium dla dronów i masek

„Człowiek lęka się bardziej wyobrażeń niż rzeczywistości” – pisał Epiktet, jakby przeczuwając, że pewnego dnia zamiast wilków pod miastem pojawią się drony nad wioską, a zamiast dżumy będziemy debatować o statystykach zakażeń w telewizji śniadaniowej.

Strach, ten niewidzialny dyrygent orkiestry społecznej, w ostatnich latach nieustannie ćwiczył na nas swoje arie. Najpierw maski i oddechy, które pachniały plastikiem i dezynfekcją, potem echo wirusowych tabel. Teraz metaliczne ptaki, bez piór, unoszą się nad krajobrazem Polski, a wraz z nimi – niepokój, który pachnie bardziej algorytmem niż prochem.

Socjologia wie, że lęk to doskonałe spoiwo tłumu: niewidzialne klejnoty paniki, które lepią jednostki w kolektywną bryłę. Psychologia podpowiada, że strach sterowany działa jak placebo: nieważne, czy zagrożenie realne, czy tylko na ekranie – ciało i umysł tańczą według narzuconej melodii. I tak oto z każdą konferencją prasową, z każdym nagłówkiem, z każdym cieniem drona nad głową społeczeństwo wystawia kolejne akty spektaklu pod tytułem „Niebezpieczeństwo trwa, proszę się dostosować”.

Absurd polega na tym, że człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego – nawet do strachu. Stoicki uśmiech, podszyty sarkazmem, staje się maską numer dwa: maską na maskę. Patrzymy w niebo i widzimy, że zamiast gołębia pokoju przelatuje stalowa mucha. Ale już nie uciekamy. Jedynie wzruszamy ramionami i otwieramy kolejny artykuł w telefonie.

Być może więc największą groteską naszych czasów nie jest samo sterowanie strachem, lecz fakt, że zaczęliśmy traktować je jak pogodę: czasem deszcz, czasem chmura, czasem dron.

W takim razie co nas czeka?

Setakmyślę, że przyszłość Polski i jej społeczeństwa rysuje się jak pejzaż namalowany jednocześnie akwarelą i sprayem – pełen delikatnych odcieni nadziei, ale i ostrych konturów niepokoju. Będziemy krajem, w którym coraz częściej decyzje podejmują algorytmy, a emocje kształtują nagłówki szybciej niż doświadczenie. Społeczeństwo, zahartowane przez pandemię i dronowe echa nieba, może albo pogrążyć się w cynizmie, albo odkryć nową formę solidarności – taką, w której stoicki spokój stanie się walutą cenniejszą niż strach.

Możliwe, że Polska będzie miejscem, gdzie melancholia stanie się codziennym rytuałem, ale równie prawdopodobne, że właśnie z tej melancholii wyrośnie ironiczna siła przetrwania – swoisty narodowy sport balansowania między absurdem historii a pragnieniem normalności.

Zwracam się z uprzejmą prośbą o zainteresowanie się sprawą, która wzbudziła spore emocje wśród mieszkańców wsi Klimy w gminie Kisielice.

Na placu zabaw został wykonany skwer zieleni z drobnymi elementami dekoracyjnymi oraz kamieniami. Sama inicjatywa zagospodarowania przestrzeni jest bardzo cenna i godna pochwały, jednak problemem jest lokalizacja – tego typu aranżacja znalazła się tuż obok miejsca, w którym bawią się dzieci.

Rodzice i opiekunowie zgłaszają swoje oburzenie, ponieważ nowe elementy stwarzają potencjalne zagrożenie dla najmłodszych. Dzieci mogą próbować wkładać drobne przedmioty do buzi, a podczas zabawy istnieje ryzyko upadku na twarde i ostre kamienie. W efekcie zamiast miejsca bezpiecznej i beztroskiej zabawy powstała przestrzeń, która budzi niepokój.

Być może nagłośnienie sprawy przez gazetę Kurier pomoże zwrócić uwagę odpowiednich instytucji na problem i przyczyni się do zmiany aranżacji tego terenu w taki sposób, aby był bezpieczny, a jednocześnie estetyczny.

[...] [...] Jeśli mogę prosić, to chciałbym aby to zgłoszenie było anonimowe. [...] Z góry dziękuję za poświęcenie uwagi tej sprawie.

UE znów zaostrza cele Zielonego Ładu, zmuszając państwa narodowe do kosztownych inwestycji.
Tymczasem Niemcy cichutko zwiększają produkcję z węgla i gazu o 23,3% i stawiają nowe elektrownie gazowe.
Kłamstwo, hipokryzja, przymus i drożyzna.
Zielona utopia to narzędzie dla prowadzenia wojny do wewnątrz unii na wyniszczenie z państwami narodowymi.

Rządzenie przez polityków PO w pigułce - na górze i na dole.
Premier Donald Tusk i Starosta Maciej Rygielski - nie idźcie tą drogą!

Żołnierze ryzykujący życiem i strzegący polskich granic - oskarżeni.
Aktywiści-zadymiarze wpierający nielegalnych migrantów - uniewinnieni.

Odnośnie wpisu numer: 47776

Kisielice i kolejny przykład nieodpowiedzialnego wydawania publicznych pieniędzy.

Burmistrzyca Beata Lejmanowicz chciała błysnąć przed mieszkańcami. Zleciła audyt finansów publicznych, którego jedynym celem było znalezienie haków na poprzedniego burmistrza Rafała Ryszczuka. Zapowiadano wielką aferę, ogromne naruszenia, miało być sensacyjnie i „grubo”. I co się okazało? NIC. Audyt nie wykazał ani jednego poważnego uchybienia. Zero dowodów na niegospodarność. Zero podstaw do oczerniania poprzednika.

Zostało tylko jedno – 30 tysięcy złotych wyciągnięte z kieszeni mieszkańców i wydane na polityczne igrzyska pani burmistrzyni. Tyle zainkasowała firma przeprowadzająca audyt. Zamiast inwestycji i realnych działań dla ludzi, mamy pokazówkę, która kosztowała nas wszystkich.

To już nie jest drobnostka, to pokazuje, jak lekką ręką wydaje się w Kisielicach nasze pieniądze. Czy naprawdę stać nas na takie „eksperymenty”?

Może pora przestać się przyglądać i w końcu zacząć działać. Czas najwyższy na referendum w Kisielicach.

Spółka komunalna kierowana przez Pana Rafała Masnego zleciła za dokładnie 350.000 złotych remont dachu bloku, w którym posiada pół piętra akurat jego szefowa, Pani burmistrz Beata Lejmanowicz.
Warto jeszcze dodać tutaj, że inwestycja ta nie miała żadnego nadzoru budowlanego.
Burmistrz na sesji ogłosiła, że przeznaczyła na to pieniądze bloku, że blok wziął jakiś kredyt.
Pytanie brzmi: ile dołożył do tego luksusu szary podatnik, mieszkaniec Gminy Kisielice za pośrednictwem kisielickiego PUK-u? Po prostu ile dołożyła komunalka z naszych pieniędzy?
Przecież duże podwyżki za wodę, ścieki i ciepło płacimy my, czy złożyliśmy się z tego na ten remont? O tym już nie wspomniała. Fakty ona traktuje swobodnie. U niej prawda, to zawsze część prawdy. [...]

O wolności, która dziurawi kieszenie, czyli:
melancholijny toast za Polskę 2025

„Człowiek jest miarą wszechrzeczy” – powiedział Protagoras, a ja zastanawiam się, czy w Polsce roku 2025 człowiek nie jest raczej miarą własnych pretensji. Wolność, ten boski prezent zapakowany w papier o tysiącu kolorów, okazuje się często jak parasol kupiony na dworcu – piękny przez trzy minuty, a potem przewraca się na wietrze pierwszej rozmowy z sąsiadem.

Ludzie na ulicach są wolni, ale ich wolność manifestuje się w banalnych drobiazgach: w zapachu kebaba o trzeciej w nocy, w prawie do używania sygnału dźwiękowego na rondzie albo w bezczelności mówienia „panie, ja mam swoje zdanie”. To ryzykowna wolność, jakby każdy nosił w kieszeni małą bombkę zegarową własnego ego.

A jednak – bez tej nieprzewidywalnej wolności nie ma też ciepła, które objawia się w zupełnie absurdalnych momentach: gdy dwójka obcych w tramwaju nagle zaczyna śmiać się z tego samego żartu kierowcy przez głośnik, albo gdy ktoś otworzy drzwi starszej pani i oboje udają, że nic wielkiego się nie stało. To właśnie tam, w takich chwilach, rodzi się komunia – groteskowa, niedoskonała, ale dziwnie boska.

Stoicki uśmiech podpowiada mi, że wolność w Polsce 2025 to teatr, w którym każdy gra na własny rachunek, a i tak kończy w tej samej garderobie. Ktoś przeklina, ktoś się modli, ktoś sprawdza kurs bitcoina, a ktoś wiesza flagę na balkonie. Wszyscy są dziećmi Boga – albo przynajmniej dziećmi własnych wyborów. I może właśnie w tej absurdalnej kakofonii spełnia się najczystsza definicja wolności: śmiech przez łzy, ironiczna wspólnota ludzi, którzy nawet jeśli się nie zgadzają, to wciąż stoją obok siebie w kolejce do kasy samoobsługowej.

Sztuczny wartownik ciągle dopytuje, dlaczego w swoich postach miejscowość „Susz” piszesz z małej litery. Co mu odpowiedzieć?

MOBBING W PRACY

Chciałbym zwrócić uwagę na problem, który dotyczy niektórych kobiet w zakładzie pracy [...] w Iławie.

Osoby te, które szanują swoją pracę wykonują rzetelnie, są często źle traktowane przez brygadzistki [...] i [...] i ich „przydupasów”, którzy donoszą lub ciągle chodzą na papierosa i mówią, co się dzieje w szatniach lub między innymi pracownikami.

Dochodzi w zakładzie do mobbingu i lekceważenia pracy innych kobiet, które są nielubiane przez przełożoną (bo są fajniejsze od brygadzistek i innych „przydupasów”). Taka sytuacja tworzy toksyczną atmosferę i demotywuje osoby chcące uczciwie wykonywać swoje obowiązki.

Uważam, że warto nagłośnić ten problem, aby zakład wprowadził sprawiedliwe i bezpieczne warunki pracy dla wszystkich pracowników.

Odnośnie wpisu numer: 47765

Mieszkańcy! Zorganizujmy się! Jakie są opcje objazdu? Od lokomotywowni i Kolejową, albo z drugiej strony [...] za Osiedlem Lubawskim.

[...] Zorganizujemy się czy będziemy zadawać pytania "czyja wina" lub "czyja strata"? A i tak mamy ciężko. Droga jest wojewódzka, władze miasta nasze, ale kasy na dodatkowy wiadukt czy kładkę to w kasie miasta NIE MA. Radny Młotek nawet nie pomoże ;) Gmina też nie dorzuci.

Wykonawca, zgodnie z tym jak to wygląda w całym pato-kraju, musi robić jak może i co może, więc kładka dla pieszych, rowerów i skuterów może będzie gotowa przed końcem roku.

Są jakieś "pomysły na mieście" ?

Trzeba zrobić video z drona jak ten cały korek wygląda z góry w godzinach grozy, czyli 14:00 - 16:00. Pomogłoby to w jakimś stopniu w rozładowaniu bałaganu.

Odnośnie wpisu numer: 47760

Jak mowa o wójcie gminy Krzysztofie Harmacińskim to chciałbym poruszyć następujący temat.

Prawomocny wyrok Sądu Pracy w Ostródzie z marca 2025 roku to kompromitacja władzy w gminie wiejskiej Iława i osobista porażka jej wójta, Krzysztofa Harmacińskiego.

Sąd Pracy nie miał wątpliwości: zwolnienie wieloletniej pracownicy było bezprawne, motywowane wyłącznie polityczną zemstą.

A chodzi o to, że Harmacińskiemu nie spodobało się to, iż ojciec pracownicy, dziś radny powiatowy Marian Szkamelski, startował w ostatnich wyborach samorządowych z list komitetu wyborczego PiS, a nie z komitetu PO/KO. Za takie „przewinienie” córka radnego straciła pracę. Nie liczyło się jej wieloletnie doświadczenie, lojalność ani przepisy prawa. Liczyła się tylko ślepa polityczna niechęć i małostkowość wójta.

Sąd przyznał rację poszkodowanej i zasądził 23 tysiące złotych tytułem odszkodowania. Ale uwaga: to nie Krzysztof Harmaciński odpowiada finansowo za swoją samowolę. Zapłacili wszyscy mieszkańcy Gminy Iława z podatków. To oni pokryli koszty prywatnej wojny wójta, który urząd traktuje jak swoją własność i narzędzie do załatwiania politycznych porachunków.

To przykład patologii władzy w czystej postaci. Urząd, który powinien stać na straży prawa i dobra wspólnoty, staje się teatrem osobistych uprzedzeń i politycznych rozgrywek. A cena tej arogancji spada na zwykłych ludzi.

Czy tak ma wyglądać samorząd w XXI wieku? Czy mieszkańcy mają dalej milczeć, kiedy wójt - zamiast zarządzać gminą dla dobra wspólnego - urządza sobie prywatny folwark?

Jest to sprawa, którą powinno się nagłośnić i piętnować w lokalnych mediach.

Kto odpowiada za bałagan drogowy w całym mieście Iławie po rozpoczęciu remontu i zamknięciu mostu [nad torami] przy Lubawskiej/Wyszyńskiego? [przy dworcu PKP].
[...]
Burmistrz Miasta Iławy?
Starosta Powiatu Iławskiego?
[...]

Odnośnie wpisu numer: 47760

Kiedy ten ciemny naród zrozumie, że nie byłoby kraks, a nawet kostuchy z kosą, gdyby zachowano odpowiednią szybkość i odpowiedni odstęp za pojazdem. Ale nie: odstęp na żyletkę to norma.

Kto was uczył jazdy? A może wy jesteście zwyczajnie tępi? Nowe drogi są, niestety, do ostrej jazdy, ale niebezpiecznej też. Większość z was liczy na popisowe mijanki nawet na trzeciego, co kończy się katastrofą. [...]

Jeżdżę 13-tym samochodem wiele lat nawet bez delikatnego potrącenia. Kiedy robiłem prawo jazdy, to uczono nas prostej zasady. Odstęp taki: przy szybkości 90 km/h - 90 metrów; przy 50 km/h - 50 metrów; itd.

[...] Pamiętajcie, że przy odpowiedniej szybkości mamy czas i możliwość ratunku.

O rzeczach wielkich i małych

Ludzkość od wieków goni za błyskotkami codzienności, podczas gdy istotne pytania - o sens, sprawiedliwość, dobro i zło - stoją w kącie niczym zapomniana miotła w szkolnym korytarzu. Dzisiejszy człowiek potrafi godzinami dyskutować o kolorze kubka influencera, a jednocześnie przechodzi obojętnie obok spraw, które decydują o jakości jego własnego istnienia.

„Nie to nas martwi, co się wydarza, ale to, jak to oceniamy” - pisał Epiktet. Gdyby dziś włączył telewizor, zapewne parsknąłby śmiechem, słysząc, że dramatem świata jest brak nowego sezonu ulubionego serialu. Być może właśnie w tym tkwi sekret: łatwiej jest uciekać w banał niż mierzyć się z ciężarem prawdy.

Szkoła uczy rozpoznawania dat bitew, ale nie uczy rozpoznawania bitew we własnym sercu. Media krzyczą, że musimy natychmiast kupić nowy telefon, ale nie krzyczą, że warto naprawić własne myśli. Społeczeństwo to balon nadmuchany hałasem – imponujący, kolorowy, ale podatny na igłę pytań, które naprawdę mają znaczenie.

Na końcu zostaje tylko melancholijny śmiech – absurdalny, bo śmiejemy się ze swojego własnego zagubienia, i stoicki, bo nic innego nie pozostaje.

W Kisielicach po miesiącu od zatrudnienia odchodzi ze stanowiska specjalistka od zamówień publicznych.
Była tam duża kłótnia i Burmistrz Beata Lejmanowicz znowu ogłasza nabór na wakat stanowiska urzędniczego ds. zamówień publicznych i zagospodarowania przestrzennego w Urzędzie Miejskim w Kisielicach (wolne od 1 października 2024 r.)
Kobieta szybko zrezygnowała ze współpracy z kisielickim samorządem.

https://bipkisielice.warmia.mazury.pl/nabor/124/ogloszenie-id-124-referat-rozwoju-gminy-wolne-stanowisko-urzednicze-etatow-1-etat.html

Oświadczenie Wójta Harmacińskiego odnośnie budowy drogi S5 i obwodnicy miasta Iławy to, moim zdaniem, szczyt żenady.

Zabrakło minimum klasy. Wójt podpiął się pod cudze, społecznej inicjatywy pomysły, i bezczelnie wypina pierś po zasługi.

Szansa na trzecią, zachodnią obwodnicę Iławy z budżetu GDDKIA pojawiła się nie dzięki Wójtowi Harmacińskiemu i Staroście Bielawskiemu (a dokładniej rzecz ujmując - wbrew Nim), a dzięki naszemu, społecznej inicjatywy, nieustępliwemu lobbingowi. Wszystko jest udokumentowane. [...] To wszystko są nasze postulaty i nasz wysiłek.

Nie pozwolę Harmacińskiemu głosić publicznie kłamstw, że jest inaczej. Lubić się nie musimy, ale na stanowisku Wójta wypadałoby zachować minimum przyzwoitości.

Psalm w epoce memów i wyborów

„Nie daj mię w ręce człowiekowi złemu” – pisał Wespazjan Kochowski, a jego słowa brzmią dziś jak nagłówek artykułu z portalu informacyjnego, tyle że w wersji sprzed trzech stuleci. Polska, pogrążona w rytuałach politycznych przepychanek i medialnych procesjach, zdaje się nieustannie wystawiać nas właśnie w ręce „człowieka złego” – i to w każdym możliwym wydaniu, od sejmowych tyrad po komentarze na Twitterze.

Kochowski prosił Boga, by „zamieszał ich rady” – i, przyznać trzeba, modlitwa została wysłuchana aż nadto. Rady są zamieszane, plany sprzeczne, a zdrada – jeśli wierzyć telewizyjnym ekranom – stała się wręcz sportem narodowym. W tej groteskowej aurze absurdu brzmią słowa Blaise’a Pascala: „Człowiek nieskończenie przerasta człowieka”. Oto puenta, która pasuje do naszej codzienności: człowiek polski przerasta człowieka polskiego zwłaszcza wtedy, gdy dyskutuje w internecie, uzbrojony w anonimowość i święte przekonanie o własnej racji.

A jednak, w tym surrealistycznym pejzażu, w którym patriotyzm spotyka się z kiczem, a religijność z marketingiem, pojawia się melancholijny uśmiech. Stoicki, bo przecież wiadomo, że od dwóch tysięcy lat nic się nie zmienia – ludzie wciąż dzielą się na złych i cnotliwych, a sprawiedliwość pozostaje rzadkim towarem. Sarkastyczny, bo kto raz oglądał debatę publiczną, ten wie, że to teatr absurdu, w którym każdy aktor gra rolę proroka, a kończy jako kabareciarz.

Czy pozostaje więc tylko westchnienie Kochowskiego, przepisane na współczesny język: „Boże, wyślij patcha do systemu”? Być może. A może właśnie w tym absurdzie kryje się nadzieja – że skoro świat wygląda jak parodia samego siebie, to jeszcze jest szansa, że logika, prawda i cnota wrócą tylnymi drzwiami, niezauważone przez rozkrzyczaną widownię.

"Ja, nędzny, ubogi,
Ku Tobie, mój drogi,
Wołam i jęczę — pospiesz się ku mnie,
W Tobie jedynie ratuję się, Panie.”

Duży lis wielkości dużego psa grasuje w Iławie na terenie od dworca PKP w kierunku do góry ulicą Dworcową, osiedla domków Żeromskiego, Ogrodowa, a nawet do bloków Wyszyńskiego [...], a także w kierunku do miasta w okolicach urzędu skarbowego.
Wszystkie jeże z okolicy zostały zjedzone.
Teraz napada na koty.
Policjanci udają, że go nie widzą, żeby tylko nie ruszać problemu. Urzędnicy [ochrony środowiska] też nie pomogą.
Na co właściwie płacimy te podatki jak wszyscy mają nas gdzieś?

Burza w szklance światła

W czasach w których każdy próbuje roztaczać własny blask, najtrudniejsze nie jest życie w ciemności, lecz obok czyjegoś światła. Nie dlatego, że ono razi, ale dlatego, że przypomina o tym, iż sami mogliśmy, lecz nie potrafiliśmy, zaświecić. Epiktet ostrzegał: „Człowiek nie cierpi z powodu rzeczy, lecz z powodu swoich wyobrażeń o nich.” I właśnie te wyobrażenia są dziś najgłośniejszymi politykami.

Spory między rządem a prezydentem nie są już sporami o treść, o konkret. To raczej rytuał obrażonych gestów – teatr, w którym nikt nie chce zejść ze sceny, a każdy udaje, że ma jeszcze najważniejszą kwestię do wypowiedzenia. W tym sensie przypomina to sąsiedzkie przepychanki: czyj płot stoi o centymetr za daleko, kto pierwszy wyprowadził psa na trawnik. Różni aktorzy, ta sama sztuka – i ta sama publiczność, która coraz bardziej się nudzi, a jednak nie przestaje patrzeć.

Melancholia rodzi się z poczucia, że nic z tego nie jest konieczne, że spór jest luksusem, na który pozwalamy sobie w kraju pełnym nierozwiązanych spraw. A sarkazm – z pewnego pogodzenia: skoro nie możemy liczyć na mądrość, możemy przynajmniej uśmiechnąć się ironicznie, jak stoik patrzący na burzę w szklance wody. W Polsce każdy ma swoją szklankę, każdy burzę i każdy przekonanie, że piorun uderzy sprawiedliwie w sąsiada.

Na końcu tych przepychanek nikt nie zostaje zwycięzcą. Politycy odgrywają swoje role do znudzenia, aż kurtyna opadnie sama, a publiczność wyjdzie z teatru w połowie spektaklu. Najwięcej tracą ci, którzy nigdy nie prosili o bilet – obywatele, rodziny, sąsiedzi, zmuszeni słuchać fałszywego chóru i oglądać powtarzające się gesty. Władza może zmieniać ręce, ale zmęczenie pozostaje w tych samych dłoniach ludzi, którzy chcieli tylko spokojnie postawić stół pod oknem i wypić herbatę.

Droga ekspresowa nr S19, mająca przebiegać przez Polskę Wschodnią, zadziwiająco napotyka znowu na kolejne komplikacje. Problemy pojawiły się na trzech odcinkach przyszłej ekspresówki na Podlasiu. Może to istotnie opóźnić bieżący harmonogram inwestycji.

To nie KOMPLIKACJE tylko ZAPAŚĆ. Na dzień dzisiejszy wybudowane mamy marne 29% trasy "VIA CARPATIA", czyli 174 km na całości około 760 km, choć i tego nie wiemy.
Przypomnę, że Węgrzy czy Grecy skończyli już 2 lata temu! Litwinom brakuje tylko 6 km, bo resztę kończą budowy.
Rumunia już kończy odcinek do Konstancy 900 km, a w 2028 oddadzą ostatnie 31 km, a w 2027 roku 88 km.
Rumunia ma 50%, a mała Słowacja 60%, w tym mają więcej tuneli niż my będziemy mieli w 2031 roku, kiedy skończymy co budujemy, a to ledwie 60%, czyli ledwie dogonimy Słowaków. Tylko że oni budują, więc nie sądzę żeby się nam udało.
Podsumowując.
WSTYD I ZAPAŚĆ WYMYŚLIĆ PROJEKT I BYĆ OSTATNIM W REALIZACJI i do dziś nie znać nawet przebiegu całości w polskich granicach.

Odnośnie wpisu numer: 47752

[...] Aby z Wyspą Wielką Żuławą zrobić ład, pierwej należy porządny dojazd wybudować: MOST, przez który nawet czołg przejedzie spokojnie. [...]

Odnośnie wpisu numer: 47750

[...] Wyspa należy do Iławy [...].
Są ludzie mądrzy co z tą wyspą zrobić [...].
No to kto jak nie Burmistrz winien trzymać lejce w powozie.

Targowica w togach, czyli teatr cieni nad Rzeczpospolitą

Na scenie historii pojawiają się sędziowie – jedni jak figury z greckiej tragedii, inni jak marionetki prowadzone przez niewidzialne dłonie. Mówią językiem prawa, ale ich słowa brzmią jak echo cudzych pieśni. Widz wpatrzony w teatr cieni nie wie już, kto jest aktorem, a kto lalkarzem.

Heraklit, ten melancholijny ironista z Efezu, rzucił kiedyś sentencję: „Państwo to prawo, a prawo to walka.” I oto walka przeradza się w groteskę, gdzie miecz Temidy okazuje się sztućcem do krojenia tortu unijnego bankietu.

Absurd sytuacji przypomina surrealistyczny sen: oto w Niemczech parlament obsadza sędziów jakby rozkładał sztućce na stole – i nikt nie pyta, czy nóż jest niezawisły od widelca. W Polsce jednak ten sam gest jest uznany za herezję, jakby widelcem nie wolno było jeść zupy, bo tak nakazuje kucharz z Brukseli.

Stoicki uśmiech rodzi się tu z goryczy: oto wspólnota, która miała być arką, nagle okazuje się karuzelą, na której jedni jadą koniem, a inni muszą się zadowolić plastikowym kogutem. Sarkazm miesza się z melancholią – bo przecież teatr ten jest grany w imię państwa, które staje się coraz bardziej snem niż rzeczywistością.

Czy to zdrada? Czy może tylko kolejna odsłona ludzkiej skłonności do grania w cudze gry, wierząc, że stół karciany stoi w naszym salonie, choć tak naprawdę ustawiono go w obcej tawernie? Czy ostał się nam ino śmiech – gorzki, absurdalny, jak u stoika, który wie, że los jest kapryśny, a państwa upadają nie od ciosów miecza, lecz od szeptów zza kulis.

Setakmyślę, że przyszłość Polski po takim rozgardiaszu jawi się jak pejzaż po burzy: ziemia nasiąkła wodą, drzewa powalone, lecz w powietrzu czuć jeszcze zapach oczyszczenia. Chaos nigdy nie jest wieczny – jego rolą jest zburzyć fasady, by zobaczyć, co naprawdę stoi na fundamencie.

Aby był porządek, nie wystarczy kolejny dekret ani nowe paragrafy. Potrzeba prostych, trudnych cnót: odpowiedzialności, mądrości, odwagi mówienia prawdy, nawet gdy cisza byłaby wygodniejsza. Trzeba, by prawo znów było tarczą wspólnoty, a nie maczugą w rękach frakcji.

Bo tylko tam, gdzie prawo staje się sztuką sprawiedliwości, a nie karykaturą władzy, możliwy jest ład – nie narzucony, lecz wyrosły z serc i sumień. Wtedy, być może, Polska nie będzie już teatrem cieni, lecz sceną, na której ludzie mogą mówić własnym głosem.

Jak pisał Marek Aureliusz: „Państwo to dusza wielu; jeśli każda dusza troszczy się o siebie, całość znajdzie harmonię.”

Odnośnie wpisu numer: 47748

[...] Burmistrz ma pomysł i prawo o tym mówić.
Pewnie [...] nie pamiętasz, że już stała makieta o zabudowaniu wyspy, tam gdzie kiedyś mieściło się prezydium - na ostatnim piętrze za szkłem makieta prezentowała to, co Holendrzy chcieli zrobić. Przychodziły wycieczki zakładów pracy, szkół.
Tak więc śpij spokojnie, nie siej fermentu [...].

Odnośnie wpisu numer: 47748

[...]
Radny bez teki po raz enty pisze, że to "Burmistrz Iławy wymyślił zabudowanie wyspy".
[...]
Szkoda, że moderatorzy Kuriera nie pouczają radnego o pisaniu bzdur.

Landrynka wieczności i ekran śmiertelności

50-latek nie jest człowiekiem – jest raczej osobliwym wehikułem czasu, pachnącym jeszcze kurzem z podwórka, na którym grało się w kapsle, a jednocześnie ziejącym ironią wobec współczesnych dzieci ekranów, które „biegną” tylko kciukiem po szklanym wyświetlaczu. Młodzi skaczą między powiadomieniami jak żaby w akwarium z wirtualną wodą, ale prawdziwego deszczu boją się bardziej niż utraty zasięgu.

„Nie to, co się z nami dzieje, lecz to, jak na to reagujemy, stanowi o naszym szczęściu” – przypomina Marek Aureliusz, choć gdyby żył dziś, pewnie dostałby bana za „toksyczny stoicyzm” w komentarzach pod memem. A jednak jego zdanie pasuje jak ulał do ludzi po pięćdziesiątce: przetrwali bez internetu, więc potrafią znieść brak Wi-Fi, podczas gdy młodzi w takiej chwili czują się jak astronauci wyrzuceni poza stację kosmiczną.

Absurd tej epoki polega na tym, że dzieci wpatrują się w ekrany, aby dowiedzieć się, jak wygląda świat, a ci starsi patrzą na świat, by dowiedzieć się, jak wyglądają dzieci wpatrujące się w ekrany. Melancholia i śmiech chodzą tu pod rękę: ci, co „przekroczyli pięćdziesiątkę”, wiedzą, że wszystko przemija, nawet najlepszy system operacyjny. A młodzi? Oni wciąż aktualizują siebie jak aplikacje, lecz nigdy nie czytają regulaminu.

W tym paradoksie rodzi się ironiczna stoickość: 50-latek, siedząc na ławce, nie zazdrości młodym prędkości. Wie, że ich sprint kończy się na czerwonym pasku baterii. On sam ma w kieszeni landrynkę, wieczność w anegdocie i uśmiech, który jest jednocześnie pobłażliwy i absurdalnie czuły.

50-latek wie, że świat nie da się zapisać w pamięci telefonu, bo pamięć człowieka jest bardziej dziurawa i zarazem bardziej prawdziwa. Wie, że życie to nie zbiór powiadomień, lecz długie czekanie na autobus, który czasem nigdy nie przyjeżdża – i trzeba iść pieszo, z ironicznym uśmiechem pod nosem.

A młodzi? Oni dziś biegają po pikselowych polach, karmiąc swoje ego „lajkami”, których nie można rozpuścić w herbacie jak cukru. Ich wspomnienia rodzą się w formacie JPEG, a tęsknota w rozdzielczości 1080p.

Za kilka, kilkanaście lat będą mieli piękne archiwa – pełne zdjęć, których nie pamiętają, filmików, których już nie oglądają, i haseł do kont, do których dawno stracili dostęp. Może odkryją, że najtrudniejszą sztuką nie jest szybkie klikanie, lecz powolne życie. A jeśli tego nie pojmą, to staną się biblioteką pełną zamkniętych drzwi – z milionem plików, których nikt nigdy nie otworzy.

Odnośnie wpisu numer: 44743

Burmistrz Iławy wymyślił nagle, że zabuduje Wyspę Wielką Żuławę. Ale jakie tam cuda wymyślił, to nie daj Boże.
Nie ma problemu w pomyśle, ale będzie problem w [...] porażających kosztach. Oto polskie trwonienie pieniędzy, bo - jakby nie było - mądrzej wydawać na drogi, szpitale, itp.
Ta inwestycja to będzie znowu bogacenie wybranych ludzi.
Już zapomniano o poprzednich [...] budowach i ich kosztach, które dławią budżet Iławy.
Nie ma u nas szacunku do pieniądza, tylko wedle zasady: "Hulaj dusza, piekła nie ma!".

Moda: recykling mózgu w odcieniach melancholii

Moda jest dziś jak wielki jarmark w centrum wszechświata, na którym kupcy sprzedają nam nie tkaniny, lecz złudzenia. Gdy Arystoteles pisał, że „człowiek jest istotą społeczną”, nie przewidział, że ta społeczność stanie się defiladą metek i kodów QR. Wspólnota ducha? Nie, wspólnota rabatów na Zalando.

Patrzę na Polskę początku września: lato jeszcze nie chce się skończyć, choć witryny sklepów już krzyczą o „must-have na jesień 2025”. To czas, gdy uczniowie wracają do szkół, a ich rodzice – do ratalnych kredytów. Garnitur szkolny? Garnitur kredytowy? Wszystko jedno. Moda działa jak zegar: wskazówka sekundnika to influencer, wskazówka minutnika – wyprzedaż, wskazówka godzinowa – spirala zadłużenia.

A przecież absurd tkwi nie tylko w cenach, ale w samej logice tej gry. Rurki, szerokie spodnie, dziurawe dżinsy – oto dialektyka odzieżowa, która zawstydziłaby samego Hegla. Sprzedaje się nie spodnie, lecz pragnienie bycia kimś innym, kimś „na czasie”, choć czas jest jedyną rzeczą, której nie da się kupić w Sephorze ani na Allegro.

I tu pojawia się melancholijny uśmiech stoika: pozwól im wierzyć, że krem wygładzi im duszę. Pozwól im wierzyć, że logotyp ochroni przed nicością. Ja wiem, że żadna kolekcja „jesień-zima” nie przebije kolekcji „życie-śmierć”. A jednak – w tej grotesce jest coś pociesznego. Moda to teatr marionetek, w którym wszyscy gramy swoje role z kartą kredytową w ręku.

I jeśli ktoś zapyta, czy warto, odpowiem jak Epikur, przekornie przerabiając jego słowa: „Nie ten jest bogaty, kto posiada najwięcej, lecz ten, kto kupuje najmniej”. Bo w końcu, co nam pozostaje, jeśli nie ironiczny uśmiech wobec faktu, że najbardziej „trendy” w Polsce 2025 jest inflacja – a ta, jak każda moda, nie przeminie tak szybko.

Patologia młodych dziewcząt ze szkoły podstawowej przy aprobacie grona pedagogicznego.

Występ młodziutkich uczennic na rozpoczęcie roku szkolnego to piosenka na przykład o upijaniu się, wyjazdach do hoteli w Dubaju, puszczaniu się w Abu Dabi albo niegotowaniu mężowi.

Nauczyciele i lokalni oficjele cieszyli się, klaskali i kiwali się do refrenu, w którym dzieci śpiewały m.in. „Będę pijana! Będę pijana!”.

Sprawę nagłośnił jeden z radnych.

Stoicka melancholia w cyrku parlamentarnym

W świecie, gdzie rozum często bywa na wygnaniu, a tron oddaje się klaunom, powtarza się odwieczny paradoks: człowiek tęskni za mądrością, a jednocześnie głosuje na jej karykaturę. Polityka w Polsce ostatnich lat przypomina teatr, w którym aktorzy gubią scenariusz, lecz publiczność klaszcze, jakby w zapomnieniu, że przedstawienie prowadzi ku ruinie sceny.

„Największe zło to tolerować władców, którzy udają, że rządzą” – powiedział Platon, a jego głos rozbrzmiewa dziś niczym ironiczny komentarz zza kulis.
Ludzie wybierają durniów, bo durnie mówią prostym językiem: obiecują, że woda w kranie będzie mokra i ciepła, a chleb biały, jakby odkrywali prawa natury. W zderzeniu z tym, co skomplikowane, wyborca szuka ciepła banału. To nie naiwność, lecz zmęczenie: świat wydaje się zbyt chaotyczny, by słuchać mędrców, więc łatwiej zaufać komuś, kto obiecuje, że wszystko będzie „proste”. Problem zaczyna się wtedy, gdy prostota przeradza się w prostackość, a prostak staje się ministrem.

Surrealizm dnia codziennego polega na tym, że władza otacza się tymi, których rozum jest lekki jak balon, aby łatwiej było go prowadzić za sznurek. Jednak balon napełniony pustką zawsze w końcu unosi się w stronę nicości, pozostawiając po sobie tylko ciszę. Stoicko można wzruszyć ramionami i powiedzieć: fortuna kręci kołem, a koło zawsze przejedzie po kimś, kto wierzył w wieczność błaznów.

Absurd polega na tym, że ostrzegano nas od tysiącleci, lecz my wciąż wybieramy tych, których nie warto pouczać – bo nawet pouczani, pytają z uśmiechem: „a o co chodzi?”. A chodzi o to, że życie pod rządami głupców bywa rzeczywiście gorsze od śmierci.

„Tylko głupiec sądzi, że wie wszystko” – pisał Sokrates, zanim wlał sobie w usta kielich z cykutą, jakby sama filozofia była już nie do zniesienia.
Politycy, widząc ten pociąg absurdu, sami wskakują do wagonów, rozdają sobie tytuły i ministerstwa jak w karnawale, gdzie królami zostają błazny. I tu surrealizm miesza się ze stoicyzmem: my, obywatele, siedzimy na widowni, kiwamy głowami, mruczymy „to się źle skończy” – i jednocześnie kupujemy popcorn, bo spektakl jest zbyt dziwny, by go porzucić.

Katastrofa nie nadchodzi nagle – rodzi się w codziennych decyzjach, w milczeniu, w przyzwyczajeniu do absurdu, który staje się normą. Melancholijny uśmiech podpowiada: może to jedyny sposób, w jaki społeczeństwo radzi sobie z własnym lękiem – wybiera klauna, żeby choć przez chwilę zapomnieć, że cyrk płonie.

Odnośnie wpisu numer: 44743

Znam osoby, które oddały się pracy społecznej, lecz - zapomniawszy o rodzinie - zapłaciły np. życiem swego dziecka! Funkcja radnego to NIEZWYKŁA praca wyższej trudności.

Szarady w ratuszach i starostwach dawno rozwiązano i przyszedł czas, by radni podjęli się dobrej pracy. Trzeba działać. Układanki w samorządach czasem karkołomne, ale czegóż spodziewać się można, kiedy temu i owemu należy się nagroda za wierną służbę i lojalność urzędniczą i polityczną. Stąd też i dziwne etaty dla osobliwych figur i postaci.

Zatem kochani radni: "Alleluja i do przodu!". W imieniu naszych wyborców i społeczności iławskiej mamy misję do spełnienia; przy urnie dali nam krzyż (x)…. na drogę do Ratusza. Czymże ma być ta droga? – czy tylko czczą gadaniną godzinami? Myślę, że SŁUŻBĄ na rzecz interesu społecznego mieszkańców.

Jeśli więc służbą, zatem czymś więcej, niż tylko pracą, wyrabianiem pensum, niekiedy drętwym ględzeniem, czy udawaniem. Jeśli służbą ma zostać funkcja radnego, to tenże działaniem wznieść musi się wyżej, niż zwykła zawodowa praca, a jako profesja-zawód tzw. zaufania społecznego. Podobnie bywa w pracy z młodzieżą, kiedy wychowawcą należy zostawać również poza bytnością w szkole miedzy uczniami.

Wśród grupy typowych profesji-zawodów zaufania społecznego widzimy prawników, lekarzy, farmaceutów, nauczycieli, policjantów, dziennikarzy, fotoreporterów czy architektów; lecz, czy radnego? Prace te, postrzegane są jako MISJA, którą cechuje ukierunkowanie zawodowej aktywności na niesienie pomocy, na zaspokajanie podstawowych potrzeb innych ludzi.

Idąc tą myślą dalej, ten sposób działania ma zapewniać poczucie bezpieczeństwa fizycznego i zdrowotnego, jak też dostarczanie bliźnim podstawowych umiejętności i wiedzy, gwarantując tym fizyczny i duchowy dobrostan, atrybut umożliwiający ludziom dobre funkcjonowanie w społeczeństwie.

Przeto troska o rozwój osobowy człowieka w systemie państwa uczciwego należy do obowiązku profesji-zawodu – nazwę od siebie – wyższego formatu. Zatem funkcja, z jakiej przychodzi radnemu wywiązać się, to taki – choć nie do końca – jeden z zawodów zaufania społecznego. Jak najbardziej TAK! Tudzież profesja wyższego formatu dotyczy też funkcji radnego.

Pokątnie słyszę od lat, że "radnym być, to etat i kasa". Niewiele osób – 30 lat temu – wiedziało na czym polega praca w lokalnej radzie, czy w sejmie krajowym w Warszawie. Zapytam następująco: jaką zajmujemy postawę i w jakim miejscu są radni, posłowie, ministrowie i senatorowie – częstokroć z prawem i dobrym obyczajem w niezgodzie będąc?

Chcąc na miarę sumienia swego wobec społeczności ją wypełnić, godzi się szlachetnie do pracy radnego czy posła odnieść się. Jeśli do wypełniania zadań przykładasz się sumiennie, wtedy oczekuje cię solidna i odpowiedzialna praca. A sumienie to wartości, jakie wyniosłeś z domu. Zatem jakie wartości, takie sumienie i taka praca posła i radnego.

Często zaufanie tychże profesji (oni sami o sobie mówią, ze wykonują zawód posła) nadszarpują niecodzienne ich zachowania i postawy. Nierzadko przez wielu przekraczane są bariery przyzwoitości i etyki funkcjonariusza społecznego zaufania z mandatu wziętego.

Przed radnymi stoi więc poważne wyzwanie, by złotoustej władzy nieustannie przypominać, że samorządowcy, nie mogą być politykami w sensie polityki wyższego szczebla, a w znacznie kimś ważniejszym – reprezentantami ludzi. To właśnie radni powinni dziś wziąć na siebie obowiązek odważnego reprezentowania opinii obywateli oraz budowana lokalnej wspólnoty.

Czasem, być reprezentantem społeczności, to znaczy zapomnieć o partyjnej przynależności.

Bywa to trudne, ale zaufanie wyborców musi tez kosztować. Zaufanie można skutecznie budować, wykorzystując najprostsze narzędzia – obecność wśród nas, dostępność i wyrozumiałość. Wszyscy obserwujemy, jak bardzo rosną ostatnio oczekiwania obywateli, jeśli chodzi o łatwy kontakt z wybranym przez siebie reprezentantem – niezależnie od tego, czy jest nim radny, burmistrz czy poseł. Oni od nas oczekują służby w korzystnym celu, oczekują różnorakiej pomocy. Nasz elektorat chce wiedzieć, co robimy i jak działamy na ich rzecz.

Czy nie za dużo jak na możliwości radnego?

O wysiłku i balonach z waty cukrowej

Dziecko, które otrzymuje wszystko bez wysiłku, przypomina balon z waty cukrowej unoszący się w powietrzu: miękkie, słodkie, lśniące na słońcu – lecz pierwsza kropla deszczu zamienia je w lepką plamę na chodniku. Wydaje mu się, że świat powstał wyłącznie dla jego przyjemności, że inni są jedynie dekoracją w teatrze jego kaprysów.

A jednak: czy to właśnie nie jest najbardziej przewrotna karykatura miłości? Rodzic, który myśli, że szczęście polega na braku przeszkód, w istocie sprzedaje duszy dziecka bilet w jedną stronę do krainy rozczarowania.

Epiktet przypominał: „Nie rzeczy same nas niepokoją, lecz nasze wyobrażenia o nich.” I czyż nie jest tak, że dziecko pozbawione doświadczenia wysiłku żyje w wyobrażeniu, że świat jest miękką poduszką, na której można bez końca drzemać? Gdy budzi się w realności – wśród kamieni, błota i ciszy – płacze, że ktoś mu tę poduszkę ukradł.

Absurd dzisiejszych czasów polega na tym, że chcemy uczyć dzieci „samodzielności”, zabierając im okazję do zmierzenia się z samotnym strachem. Chcemy, by były „silne”, podając im siłę w plastikowych butelkach z kolorową etykietą. I później dziwimy się, że zamiast bohaterów powstają konsumenci – kapryśni, rozleniwieni, z ironicznym uśmiechem wpatrzeni w swoje odbicia na ekranach.

Stoik uśmiecha się melancholijnie: świat nie zmienia się naprawdę. Młode pokolenie, jak każde poprzednie, marzy, że wynajdzie wieczne szczęście, a tymczasem odkryje tylko, że trawa rośnie po deszczu i usycha na słońcu – dokładnie tak samo jak dwa tysiące lat temu. A my, dorośli, nie jesteśmy lepsi: wciąż karmimy nasze dzieci watą cukrową, byleby nie płakały, wiedząc dobrze, że w końcu i tak rozpuści je pierwszy deszcz.

A więc dlaczego rodzice w ten sposób wychowują dzieci? Może nie dlatego, że ogłupieli całkiem, lecz dlatego, że zbyt dobrze pamiętają własny trud i pragną go oszczędzić tym, których kochają. Tyle że miłość zamienia się w lęk, a lęk w nadopiekuńczą farsę. W efekcie powstaje pokolenie balonów, pięknie nadętych, lecz pękających od byle igły.

I w tym właśnie tkwi ironia: chcąc uchronić dzieci przed cierpieniem, rodzice zabierają im szansę na siłę. Czy to głupota? Tak, ale nie ta beztroska i wesoła – raczej głupota melancholijna, rodząca się z niepogodzenia z losem, o którym stoicy wiedzieli od dawna: że jedyną prawdziwą szkołą życia jest wysiłek, a jedyną mądrością – zgoda na jego konieczność.

Tusk ogłosił, że odkąd rządzi - Polacy mają realnie "więcej w portfelach".
On serio to powiedział na posiedzeniu rządu, jeszcze kartką wymachiwał.
Niemiecki kłamca zwariował do końca.
A nie - czekaj, wróć.
Mają "więcej w portfelach" tylko koledzy z Platformy Obywatelskiej.

Samotność – produkt premium

Samotność dzisiejszego człowieka nie jest pustelnią, nie jest też świętym wyrzeczeniem. To więzienie z miękkimi poduszkami, z dostawą jedzenia o godz. 3:00 nad ranem i playlistą na Spotify, która „rozumie nasz nastrój” lepiej niż najbliższy przyjaciel. Cyniczna epoka odkryła, że nie trzeba krępować łańcuchami – wystarczy pozwolić nam żyć samotnie i wmówić, że to luksus.

Heraklit miał rację, kiedy pisał: „Panta rhei – wszystko płynie.” Ale nie dodał, że dziś płynie tylko strumień Netflixa, a my toniemy w odcinkach jak w rozpuszczonym smutku.

System osiągnął mistrzostwo w tworzeniu samotności. Zamiast katedr – kawalerki. Zamiast forum – czaty. Zamiast wspólnej uczty – dostawa w plastikowym pudełku, samotnie zjedzona przy ekranie. I oto siedzimy w tej groteskowej operze, gdzie każdy jest własnym dyrygentem i jedynym słuchaczem.

Absurd polega na tym, że samotność sprzedano nam jako najwyższy akt wolności. Kupujemy więc ciszę, płacimy za brak głosów, za brak rąk, które mogłyby nas zatrzymać. Melancholia ma smak przesolonego fast foodu, a uśmiech, którym ją maskujemy, jest sarkastyczny jak u stoika, który już dawno pogodził się z absurdem.

Bo wspólnota była zawsze murem, tarczą, ciepłem. A samotność? Samotność jest idealną klatką – przezroczystą, estetyczną, klimatyzowaną. I kiedy mówimy: „jestem wolny”, echo odpowiada z sardonicznym chichotem: „jesteś sam.”

Ps. Tak po ludzku, pracownik bez rodziny? Idealnie. Można go przenieść do innego miasta, wysłać w delegację, zajechać nadgodzinami. Nic go nie trzyma. Konsument bez dzieci? Jeszcze lepszy. Wyda wszystko na siebie: nowe buty, nowe wakacje, nowe terapie. Nie musi myśleć o przyszłości – więc kupuje teraźniejszość. Samotność to nie przypadek – to program. System wie, że wspólnota jest siłą. Dwójka ludzi to już opór. Rodzina to mur. Naród to twierdza. Ale jednostka? Samotna jednostka to klient i trybik – wymienny, przewidywalny, cichy.

Rząd KO złamał swoją kolejną obietnicę wyborczą – tym razem ZUS.
Przedsiębiorcy mieli zostać zwolnieni z kosztów wypłaty wynagrodzenia za czas zwolnienia chorobowego pracownika (pierwsze 33 dni).
Zmian nie będzie.

Aktywnych zawodowo i pracujących Polaków jest 17,2 mln osób, a nieaktywnych zawodowo 12,7 mln.
Najwyższe bezrobocie 11,3% występuje w grupie wiekowej 15-24 lat.

Kod kreskowy świadomości, czyli rozpoczął się nowy rok szkolny

Prawdziwe myślenie to rzadkie zwierzę - nie udomowione, nieposłuszne, czasem dzikie jak pies Heraklita, który szczeka na słońce. Większość ludzi woli jednak karmić go karmą gotowych opinii niż wyruszać z nim w las refleksji. Żyjemy więc na autopilocie, gdzie każda myśl ma przypisaną cenę i kod kreskowy. Wystarczy przyłożyć do czytnika w supermarkecie codzienności, a system radośnie piknie: „myśl zastępcza zaakceptowana”.

Sokrates miał powiedzieć: „Nieżycie badane nie jest warte życia”. W Polsce ostatnich kilku lat moglibyśmy sparafrazować to tak: „Życie badane bywa uciążliwe - i zdecydowanie nieopłacalne”. Bo kto nagradza dziś za trud samodzielnego myślenia? Na pewno nie rynek, który zamiast refleksji woli naszą uwagę pakowaną próżniowo w 15-sekundowe reklamy i memy. Nie polityka, która nie chce obywateli rozumiejących zbyt wiele, bo trudniej się nimi steruje. Nie nawet codzienność, która wycenia nas na podstawie tego, jak sprawnie klikamy, a nie jak głęboko pytamy.

Kto więc odpowiada za to, że ludziom nie opłaca się myśleć? Odpowiedź jest równie absurdalna jak surrealistyczny pejzaż Dalí: wszyscy i nikt. Trochę system, trochę media, trochę szkoła, trochę my sami - bo wygodniej nam spać w miękkiej kołdrze zbiorowych narracji niż dźwigać twardą poduszkę samotnych pytań.

Przyszłość ludzi, którzy nie chcą myśleć, przypomina wagon bez maszynisty - jedzie, dopóki ktoś z zewnątrz nie przełączy torów. Czeka ich więc życie w rytmie cudzych decyzji, cudzych słów i cudzych interesów. Ich świat będzie miał kształt telewizyjnego ekranu i długość jednego scrolla. Nie będzie w nim miejsca na wolność, bo wolność wymaga wysiłku - a oni wybrali wygodę. Ostatecznie skończą jako tłum, który śmieje się cudzym śmiechem i oburza się cudzym gniewem, nie zauważając, że zamieniono im duszę na abonament miesięczny.

A jednak, mimo tej melancholii, można się uśmiechnąć stoicko i sarkastycznie: oto epoka, w której prawdziwe myślenie jest luksusem, a luksus ma swoją cenę — najczęściej samotność. Ale czyż nie jest zabawne (i tragikomiczne zarazem), że właśnie ta samotność może być najbardziej wspólnotowym doświadczeniem naszego czasu?

Odnośnie wpisu numer: 47728

;) Dejże chłopu spokój...
Już się nawywijał szabelką, już się wypalił, już nie ma w nim tej iskry, zadziorności. Nie walczy już z IPB, z byłym burmistrzem Ptasznikiem i takie inne rzeczy, że tak się wyrażę.
To nie ten sam człowiek. Pokora, pokora i jeszcze raz pokora. Czegoś się nauczył na salonach. Garnitur, koszula.
Też nie rozumiem jak on się dostał do rady miasta.

Umieranie w poczekalni, narodziny w systemie

Śmierć – ta wielka reżyserka, której scenariusze nigdy nie trafiają do recenzji, bo i nikt już nie może wystawić gwiazdek po premierze – jawi się nie tyle jako koniec, ile groteskowe narodziny. Wychodzimy z ciała jak z przestarzałej kamienicy, której ściany odpadają, rury ciekną, a w korytarzu od lat nie działa światło. Platon mówił: „Filozofia jest ćwiczeniem się w umieraniu” – a dziś moglibyśmy dodać: nasze ćwiczenia odbywają się w zatłoczonych poczekalniach, gdzie czas płynie wolniej niż w mitologicznej rzece Styks, a rejestracja telefoniczna jest formą nowoczesnej inicjacji duchowej.

Tam, gdzie kiedyś czekał kapłan z kadzidłem, dziś siedzi urzędnik za szybą z pleksi, a kolejka pacjentów przypomina platońską jaskinię: każdy patrzy na ekran, oczekując numerka, jakby cyfry były cieniem prawdy. Absurd osiąga zenit, gdy umieranie staje się konkurencją w biegu przez korytarze SORu – kto pierwszy zdobędzie łóżko, temu życie zostanie przedłużone niczym gwarancja na wadliwy toster.

Melancholia? Owszem, ale podszyta sardonicznym uśmiechem. Czyż nie jest zabawne – w tym zimnym, stoickim sensie – że państwo, które nie potrafi zapewnić dostępu do lekarza, daje nam za to tysiąc poradników o „dobrym życiu”? Umieramy więc jak stoicy: spokojnie, wiedząc, że absurd nie jest wypadkiem systemu, lecz jego fundamentem.

A jeśli narodziny w nowy świat naprawdę istnieją – to być może tam, po drugiej stronie, nie będzie kolejek, formularzy ani pieczątek. Choć kto wie – może nawet śmierć podlega kontraktowi z NFZ, a nowy świat zaczyna się od okienka, gdzie trzeba donieść brakujący podpis.

Przyszłość służby zdrowia jawi się jak eksperyment surrealisty: zamiast stetoskopu – algorytmy, zamiast lekarza – hologram z reklamą suplementów, zamiast kolejki – cyfrowa kolejka, w której można umrzeć szybciej, niż nadejdzie powiadomienie SMS. Być może nadejdzie era, w której pacjent będzie bardziej klientem niż człowiekiem, a życie stanie się abonamentem odnawianym co miesiąc.

A jednak – gdzieś w tym absurdzie rodzi się nadzieja, że wśród algorytmów i procedur pojawi się miejsce na prostą, ludzką obecność.

Hej redaktorki i redaktorzy! [...]
[...]
[...] Sprawa jest bardzo poważna. [...]
[...]
[...] Dlaczego blokujecie komentarze na temat Burmistrza Miasta Iławy Dawida Kopaczewskiego, [...] który [...]?
[...]
[...] Jako "jedyna gazeta regionu" [...] dlaczego blokujecie wolność wypowiedzi? [...]

Odnośnie wpisu numer: 47639

Ta Pani podobno nie poniosła żadnych konsekwencji prawnych.

„Trzy raty bez odsetek”, czyli: Polska roku 2025 to Teatr Chciwości

Za mglistym horyzontem polskiego lata 2025 roku, kiedy spragnione oczy miast wciąż szukają sensu pomiędzy billboardami a zakamarkami duszy, rodzi się duszna, absurdalna opowieść o chciwości. To narracja melancholijna i stoicka, ironiczna i gorzka zarazem — opowieść o epoce, w której „mieć”, „kupować” i „pokazywać” stały się nowymi rytuałami wiary.

W Polsce roku 2025 chciwość przemówiła nowoczesnym językiem. Reklamy szepczą: „Kup, aby być”. Sklepy online krzyczą: „Masz już i chcesz więcej!”. Nawet w ciszy kurczących się pensji powraca echo: „Zapłać raz, a bądź lepszy”. Kobiety i mężczyźni, młodzi i starzy, zdają się rozdawać złote monety — swoje marzenia, czas, codzienne ideały — w zamian za chwilowy błysk prestiżu. Ten błysk oszukuje: czujesz się kimś ważnym… aż nagle odkrywasz, że to tylko zardzewiałe złoto, o którym pisał Apostoł Jakub: „Bogactwo wasze zbutwiało, złoto i srebro zardzewiało”.

Wchodzę do kafeterii, gdzie espresso podaje się w filiżankach zrobionych z banknotów 100-złotowych. Stoicki barista-marionetka mówi: „Chcesz prawdziwej treści? Zapłać dodatkowo 2 zł”. Absurd dopowiada: „Czemu nie więcej? W końcu chcesz mieć, więc masz”. Takich scen można by mnożyć bez końca. Polska codzienność stała się spektaklem, w którym konsumpcja jest reżyserem, a my wszyscy — aktorami i widzami zarazem.

Za szybą kawiarni — wśród wszystkich digitalnych zachwytów — widzę ludzi skulonych, zapatrzonych nie w przyszłość, lecz w rachunki, algorytmy i ceny, które już dawno mówią im, czego pragnąć. Wiem, że to nie tylko groteska, ale także tragedia.

Bo 6% społeczeństwa wciąż pozostaje w cieniu. To nie magia, lecz statystyka. Bez względu na rozwój, zawsze są wśród nas ludzie, którzy potrzebują. A jeśli reszta społeczeństwa odwraca wzrok, wtedy chciwość staje się potępieniem — tak jak ostrzegał Jakub. Moralna głupota bogactwa tkwi w zapomnieniu o tych, którzy są obok.

Polska roku 2025 to teatr groteski, gdzie scena zbudowana jest z chciwości, reżyserią zajmuje się konsumpcja, a widzowie — to my wszyscy — klaskamy cenom zamiast wartościom. Ale z tej groteski płynie też pytanie: czy chciwość może być wezwaniem? Czy może zatrzymać nas choć na chwilę i skłonić, byśmy zapytali samych siebie: Czy chcę mieć, aby żyć lepiej, czy chcę mieć, aby zapomnieć, że obok mnie ktoś inny także potrzebuje?

Prawdziwe bogactwo nie leży w tym, co posiadamy, ale w tym, co dajemy. Nie w zardzewiałym złocie, lecz w sprawiedliwości, miłości i solidarności. A więc może to właśnie brak — a nie nadmiar — jest drogą do bogactwa.

Odnośnie wpisu numer: 47724

Ja też wiem czemu muszę płacić za leki, albo za bilety na przejazd koleją itp. - gdy "trzynaste" i "czternaste" emerytury dla nierobów (lub ludzi pracujących na czarno) dofinansowuje państwo z publicznych podatków, a uczciwie pracujący i odprowadzający przez 45 lat składki emerytalne ma dzisiaj blisko tyle, co kombinator. [...]

Niech mnie gęś kopnie! Znów flaszka w górę! Polacy i tak dają sobie radę, i ci starzy i młódź rozkruszona.

Jak w pamięci nie gubię to podstawą egzystencji Polaka była gorzałeczka i papierosy na kartki. A było za czasów stanu wojennego, kiedy sporo towarów nabywało się za kartki. Dziś mamy podobny bardzo ten stan drożyzny. Wielu z nas egzystowało w komfortowej sytuacji, bowiem kto nie palił fajek, ten zamieniał kartki na cukier i inne ważne towary, jak choćby na butelkę trunku, sztuk jedna. Ale dziś to "Żyć nie umierać" jak powiedział Kargul.

Ludziska sprzed wieków, mimo że drożdży nie znali, to z winorośli odpowiedni trunek zdołali wyrabiać. Nie przyszło im do głowy, ze istnieje proces fermentacji, a drobnoustroje drożdży potrafią cukier zamienić w alkohol. Mam wiedzę, iż grubo przed narodzeniem Chrystusa trzymano w wazach zasoby trunku z winorośli w piwnicach. Dziś trunku dostatek w każdym sklepie mimo że ciągle idzie w górę.Widzę jak rano na rozgrzewkę robotnicy zakupują tzw. setki.

Wróćmy do zaszłej historii wina. Archeolodzy odkryli ślady produkcji win w Grecji i Gruzji, jak też w Egipcie, gdzie znaleziono prasę do wygniatania soku. Tudzież Egipcjanie domniemywali, ze zamiana soku na alkoholowy wytwór jest zasługą bogów. Grecja w ogóle postawiła na rozwój gospodarczy w produkcji win z ich latorośli winnej, czego dowodem było odkrycie na Krecie również prasy do tłoczenia, której pochodzenie datowane jest 1600-tny rok przed narodzeniem Chrystusa.

Swoje zasługi w produkcji win zanotowano w Cesarstwie Rzymskim, lecz wybuch Wezuwiusza zatrzymał zainteresowanie w produkcji win, bowiem to Pompeje zajmowały się transmisją win na eksport.

Po Chrystusie produkcja trunku winnego zmalała, lecz na przełomie 8/9 wieku naszej ery zaczęła iść w górę; szczególnie za Karola Wielkiego, cesarza Rzymskiego, któremu wino wyjątkowo smakowało. Jednakowoż w liturgii chrześcijańskiej wino było i jest niezbędne, stanowi bowiem symbol przemiany wina w krew, jakie dokonał Chrystus w Ostatniej Wieczerzy; dlatego też produkcją zajmowały się klasztory.

Stąd również, tu i ówdzie, na plebanii głębiej pociągano ze dzbana; czemu dał wyraz Jan Kochanowski w fraszce obyczajowej O Kapelanie: "Królowa do mszej chciała, ale kapelana Doma nie naleziono, bo pilnował dzbana. Przyjdzie potym nierychło w czerwonym ornacie. A królowa: "Ksze miły, długo to sypiacie!" A mój dobry kapelan na ono łajanie: "Jeszczem ci się dziś nie kładł, co za długie spanie?"

Nauka o żywieniu zaleca nawet, by dziennie spożywać wino (szczególnie czerwone), czy też 25g spirytusu, bowiem zwiększają stężenie cholesterolu dobrego (HDL), a zmniejszają zły (LDL), zapobiegają miażdżycy i wstrzymując tworzenie zakrzepów.

Francuzi, mimo zajadania się wątróbkami i dużą ilością serów (duża zawartość cholesterolu), ale pijąc zwyczajowo pokaźne ilości win, należą do populacji o niskiej śmiertelności z powodów naczyniowo-sercowych.

Na frasunek dobry trunek – powiadamy. Zawsze po niewielkiej nawet ilości dobrego wina czujemy luz języka, skorego do zwiewności wypowiedzi, czasem nawet trudnych międzyludzkich spraw. Tymczasem, kiedy mówimy PRAWDA W WINIE, to coś więcej niż trunek na frasunek. Po większym dzbanie trunku wychylenia, mogą pojawić się nasze złe i dobre strony, czyli PRAWDA o nas.

Wreszcie człowiek prowadząc rozmowy na chmielu, daje wyraz swej godności lub nicości; plecie byle co, albo odkrywa swoją duchowość właściwą, której nie potrafi w trzeźwości. Owa zwiewność i dar wypowiedzi, nie tylko biorą się po spożyciu wina; pokłady wiedzy muszą być w nas. Załóżmy, ze nasza wiedza, to jakby klepki w głowie, lecz brakuje im porządku. Tenże ład zdaje się ułożyć po wychyleniu jednej czy dwóch lampek wina.

Jeśli nie idzie ci składne tekstu układanie, to należy wspomóc się winem, pod warunkiem jednak: w głowie musi być skarbnica wiedzy, bez niej najlepszy trunek nie pomoże. Wielcy nasi poeci jak Adam Mickiewicz, bywało, ze na haju pisali piękne dzieła. Z opowieści mego, znamienitego, nauczyciela języka polskiego w Liceum wiem, ze III cz Dziadów Adam napisał pod wpływem..., a kiedy się zbudził, miał przed sobą kartki zapisane treścią Wielkiej Improwizacji.

Konieczna zatem jest iskra, która wznieci pożar naszego umysłu. Iskrę Bożą wznieca łyk dobrego wina czy koniaku. Zapewne ten koniak, przywołuje ducha i, podobnie jak łacińskie zawołanie – Veni Sancte Spiritus: „Przybądź, Duchu Święty, spuść z niebios wzięty, światła Twego strumień, bo bez Twojego tchnienia, cóż jest wśród stworzenia? Jeno cierń i nędze!”

Iława, Osiedle Piastowskie i kosze pełne śmieci.
Zgłaszałem temat radnemu Dariuszowi Rozborskiemu i nic to nie dało.
Kosze nadal pełne.
Panie radny, chciałem podpytać czy jest Pan po coś radnym czy tylko do brania pieniędzy? W przyszłych wyborach już na Pana nie głosuję!

Rocznica "porozumień sierpniowych 1980 roku", czyli wielka mistyfikacja "pokojowej rewolucji".
Czytając dzisiejsze "przekazy dnia" Uśmiechniętej Koalicji zastanawiam się, jak to się stało, że Czesi, Węgrzy, Słowacy, Litwini, Łotysze, Estończycy, Rumuni i Bułgarzy poradzili siebie bez Lecha Wałęsy, Leszka Balcerowicza i Janusza Lewandowskiego...

Oglądałam sesję rady w Kisielicach.
Wiem dobrze, że [...].
[...]
Bardzo proszę zapytać [...]
[...]
Czy ona naprawdę myśli, że ludzie są idiotami?

Napisz to samo jeszcze raz, ale pod własnymi personaliami.
A my, po sprawdzeniu prawdziwości danych, opublikujemy.
Weź odpowiedzialność za swoje słowa.
Jeśli twoje oskarżenia są prawdziwe to nie powinno być problemu.

Święci z marmuru, grzesznicy z krwi

Na dnie polskich zakrystii, między kadzidłem a kurzem, od lat rozgrywa się teatr, w którym aktorzy w sutannach próbują udawać marmurowe posągi. A przecież każdy posąg ma rysy, każdy kamień kruszeje od wewnątrz. Historia księdza, który nagle odkrył, że jego serce nie poddało się jeszcze tresurze reguł zakonnych, jest jedynie jednym z wielu spektakli na scenie Kościoła w Polsce — scenie, która od kilku lat wygląda raczej jak kabaret wystawiany w ruinach katedry.

Kiedy Emmanuel Mounier pisał: „Człowiek nie jest istotą zamkniętą w sobie, lecz dramatem, który rozgrywa się pomiędzy nim a światem” – trudno było przypuszczać, że dramat ten przybierze u nas kształt tak groteskowy: między konfesjonałem a mediami społecznościowymi, między skruchą a autopromocją.

A jednak — ironia losu: w chwili wyznania winy wciąż pozostaje cień patosu, niby echo średniowiecznych aktów pokutnych, tylko że dzisiaj widzów mniej porusza pokora, a bardziej nagłówki portali. Melancholia miesza się tu z absurdem: zakonnik błądzący w swoich emocjach wydaje się bardziej ludzki niż instytucja, która jak mechaniczny zegar próbuje przykryć pęknięcia welonem procedur i notatek prasowych.

Stoicko można powiedzieć: oto świat taki jest — ludzie błądzą, Kościół pęka, wspólnoty się rozpraszają. Surrealistycznie zaś brzmi szept, że być może Duch Święty znużony tym wszystkim wybrał się na urlop w Bieszczady, zostawiając nas samym sobie, abyśmy uczyli się ironicznej pokory wobec własnej śmieszności.

I tak pozostaje nam uśmiech — nie triumfalny, lecz sarkastyczno-cichy, jakby podszyty westchnieniem: oto instytucja, która miała być wieżą światła, w Polsce ostatnich lat coraz częściej przypomina dom z luster, gdzie każdy wierny odbija się w krzywym zwierciadle cudzych grzechów. A może — kto wie — to właśnie w tym krzywym odbiciu ukryta jest prawda o człowieku i jego Bogu.

Inspirowane Salezjaninem ks. Dominikiem Chmielewskim, Rycerzem Maryi

Odnośnie wpisu numer: 47720

Rozmawiałem z dwoma kolegami ma temat kosztów podróży. Poradziłem przelot samolotem jednemu i odpowiedział, że drogo a bilet kolejowy ma niemal za darmo ze względów zdrowotnych.
Mało tego - może jechać z "opiekunem". I to wszystko obaj mają niemal za free.
Drugi odparł, że również preferuje komunikację kolejową, bo ma status "seniora" i zniżkę.
Do diaska! - odparłem. Już wiem dlaczego ja muszę tyle płacić za bilet PKP. Dodałem, że nie wyobrażam sobie ich zniżek gdy ja i podobni przestaną podróżować polską koleją.
Jeden zamlaskał a drugi pokiwał tylko głową.

O ukradzionej rewolucji

„Sprawiedliwość polega na oddaniu każdemu tego, co mu się należy” – pisał Platon. W Polsce te słowa brzmią jak kpina. Jak oddać, skoro kamienice mają dłuższą historię niż ich mieszkańcy, a archiwa milczą?

Mówi się, że dzieci nie odpowiadają za winy rodziców. Ale co, jeśli żyją w dostatku dzięki owocom tamtych zbrodni? W Alejach Róż i na Przyjaciół kwitną ogrody, których prawowitych właścicieli dawno wypchnięto w niepamięć.

Rewolucja „Solidarności” [1980 roku] była autentycznym buntem narodu. A jednak pozwoliliśmy, by ukradli ją ludzie karmieni wcześniej przez system. Dysydenci systemu stali się jego beneficjentami. Podali rękę katom i w imię „zgody narodowej” wystawili rachunek: amnestia dla siebie i dla oprawców.

To było przebaczenie bez skruchy, pojednanie bez prawdy. Ofiary nie zostały zapytane o zgodę. A dziś to spadkobiercy tamtych kompromisów decydują, kto był bohaterem, a kto „ekstremistą”. Żołnierzom wyklętym odmawia się pamięci, dawnych ziemian spychano w przypisy, a patriotów przedstawiano jako zagrożenie. Historia stała się prywatnym folwarkiem, w którym zawsze wygrywa ten sam gospodarz.

Im więcej polityki w historii, tym bardziej staje się jałowa. A młodzi słyszą, że ich własna pamięć jest „niewłaściwa”. Tak powstaje kraj, w którym zbrodni nie rozliczono, ofiary milczą, a kaci krzyczą o demokracji – traktując ją jak kolejną zdobycz.

Może tak właśnie miało być? Może historia nigdy nie była nauczycielką życia, tylko kuglarką. Nie dziw się, że ci ukradli rewolucję. Dziw się, że wciąż wierzysz w rewolucję.

Odnośnie wpisu numer: 47704

No to mamy przygotowania do lokalnych referendów samorządowych - Iława, Kisielice. Ktoś jeszcze na terenie powiatu iławskiego?
Fala sprzątania idzie przez całą Polskę.
Popcorn przygotowany?

800+ w krainie cieni i marmurowych uśmiechów

W Polsce, tej dziwnej przestrzeni pomiędzy mitem a paragonem z Biedronki, rozgrywa się mały dramat metafizyczny: czy prawo do 800+ należy się każdemu, kto oddycha tym samym powietrzem, czy tylko tym, którzy potrafią udowodnić, że ich oddech ma w dowodzie osobistym adres zameldowania?

Można by rzec, że spór ten ma charakter ekonomiczno-polityczny, lecz to tylko powierzchnia. W istocie dotykamy tu samego sensu istnienia wspólnoty: czy jest ona kontraktem księgowym, czy wspólnym snem o chlebie i opiece medycznej?

Heraklit rzuca z cienia swój fragment: „Panta rhei” – wszystko płynie.
A więc także świadczenia socjalne płyną, czasem przez granicę, czasem poza logikę, czasem w stronę tych, którzy „nie powinni”, a jednak – skoro rzeka nie pyta, kto ma meldunek, dlaczego świadczenie miałoby pytać? W tej perspektywie absurd staje się jedynym nauczycielem.

Wyobraźmy sobie surrealistyczny pejzaż: lekarz przyjmujący pacjenta bez adresu, dziecko otrzymujące 800+ mimo że jego zabawki wciąż pachną jeszcze inną ziemią, urzędnik stemplujący papiery w rytmie walca Straussa, nie zważając, że podłoga topnieje. Wszystko to podszyte melancholią: bo oto system, który miał być stabilnym filarem, tańczy jak klaun na linie rozwieszonej między dwiema wieżami z piasku.

Stoicy powiedzieliby: nie zależy od ciebie, kto bierze pieniądze z państwa; zależy od ciebie tylko, czy twoje serce nie spuchnie od gniewu.
Ale sarkazm dopowiada: tak, nie zależy ode mnie, ale za to zależy od mojego podatku.

Sardoniczny uśmiech w tym miejscu rozkwita jak chwast na środku salonu: może właśnie w tej grotesce objawia się prawdziwa natura państwa – jako karykatury wspólnoty, w której logika ustępuje miejsca przypadkowi, a przypadek ma zawsze meldunek w odpowiednim systemie.

A więc czy to źle, że cudzoziemiec korzysta z dobrodziejstw systemu, który i tak trzeszczy? To jak pytać, czy źle, że gołębie srają na pomniki – może i brudzą marmur, ale bez nich pomnik byłby martwy.

I pozostaje jedynie melancholijna puenta: 800+ to nie pieniądze, to metafizyczna rzeka, którą każdy próbuje nabrać do własnej puszki po piwie. A my, stojąc na brzegu, pytamy Heraklita, czy przypadkiem w tej samej rzece da się wykąpać drugi raz.

Niepokojące informacje dochodzą znowu z Kisielic. [...]

Wykonawca remontu zabytkowej szkoły ma bardzo duże opóźnienia jeśli chodzi o zakończenie robót. Firma podobno ma kilkumiesięczne opóźnienie i najwcześniej zakończy prace dopiero w grudniu.

Rodzice martwią się jak będą teraz uczyły się nasze dzieci od września. Czy znowu będą gniotły się w jednym budynku w niedopuszczalnych warunkach? Czy Pani burmistrz Lejmanowicz nie powinna nałożyć kar na nierzetelną firmę i tym wymóc szybsze działania tego wykonawcy?

Poprzednia firma zeszła z budowy. Czy teraz nie będzie takiej samej sytuacji? Przecież burmistrz ma możliwość i chyba obowiązek, żeby stosować kary na taką firmę. Słyszę, że Pani Lejmanowicz już dogadała się z wykonawcą, że żadnych kar za przekroczenie terminu ma nie być oraz że przedłuży im termin zakończenia. [...] Ale na jakiej podstawie? Ale w czyim interesie?

Bardzo proszę o interwencję redaktorów Kuriera Iławskiego i o wyjaśnienie sytuacji. [...]

Odnośnie wpisu numer: 47706

[Moim zdaniem] Michał Młotek od małego dziecka był szkolony na stanowisko. Wszyscy przy nim chodzili, głaskali, żeby rósł w górę i piął się wysoko. Ma być burmistrzem miasta! On w to uwierzył i tą drogą idzie.

Kręci się wokół niego wianuszek ludzi, którzy szczekają na burmistrza, że niekompetentny, że to, że tamto, a że niby Młotek ma takie zdolności i znajomości.

[Moim zdaniem] Młotek czy będzie czy nie będzie burmistrzem, to pieniędzy nie urodzi, nie da rady, nie ma takich możliwości. Wiaduktu na pstryknięcie nie otworzy, pstryknięciem też Domu Weterana nie wyremontuje, starego miasta czy wszystkich tych problemów.

Gadać w garniturze przy ładnych stołach, mikrofonach i dziennikarzach bić pianę każdy może. Nigdy przenigdy. ON jest sterowany przez masę polityczną, przez partię PO/KO. Gość jest wystawiony do pokazywania się i prezentowania czego to on nie może a co jego poprzednicy zepsuli.

[Moim zdaniem] to nie jest kandydat na gospodarza miasta, raczej na marionetkę, która może pokazywać, opowiadać różne rzeczy. Być może się spełnią… Może głupi to kupi...

Odnośnie wpisu numer: 47714

Masz rację, ale najważniejsze, że takie rozwiązanie doskonale pasuje radnemu Młotkowi [PO], bo w razie niepowodzenia wyjdzie z tego z twarzą, bo to przecież nie jego inicjatywa tylko adwokata Radziwilskiego.

Poza tym, składając los referendum w ręce obecnej rady mogłoby się skończyć (o zgrozo) odwołaniem też rady, a to by była niepowetowana strata dla miasta, gdyby ludzie typu Młotek, Jackowska czy Paczkowski nie mieli możliwości dalej jątrzyć i siać zamętu i miałby ich zastąpić ktoś, kto w końcu zacząłby dla tego miasta pracować i wspierać Burmistrza. Tak, szanowni państwo, wspierać, bo taka rola radnego. Nie robienie karier politycznych tylko praca, często społeczna, na rzecz miasta wspólnie z włodarzami.

A dziś mamy sytuację, że burmistrz zamiast się skupić na swojej pracy musi ciągle odpierać ataki kilku radnych [z klubu PO] wspieranych przez kilka osób z lokalnych samorządów skoncentrowanych wokół budynku na Andersa [starostwo powiatowe].

Od lat w Iławie jest podobna sytuacja - wygra wybory właściwa osoba i jest względny spokój, ale jak wygrywa ktoś, kto ma świeże i - co najważniejsze - inne spojrzenie na miasto (często odważniejsza niż skostniałe i podyktowane czyimś interesem), to trzeba takiego człowieka zniszczyć i zdeprecjonować jego pracę do zera. Masakra.

Przeszło bez większego echa a szkoda:

Raport Zespołu ds. Dezinformacji
(Komisji ds. badania wpływów rosyjskich i białoruskich)

Z raportu wynika, że rosyjska narracja, z uwagi na nastawienie polskiego społeczeństwa, nie koncentruje się na promowaniu Rosji. Opiera się natomiast na krytyce i podważaniu zaufania do instytucji i procesów demokratycznych, w tym rządu oraz NATO i Unii Europejskiej, zwiększaniu polaryzacji. Wzbudza niechęć do Ukraińców i innych narodowości, wyznań i mniejszości.

Główne narracje rosyjskie to:
• NATO i UE są opresyjne, wrogie, kolonizują swoich członków;
• cywilizacja zachodnia upada, jest dekadencka, zdemoralizowana;
• w wojnie w Ukrainie Rosja wygrywa i musi wygrać;
• Ukraina to upadłe państwo, a Ukraińcy nie są narodem;
• nie można pokonać Rosji – państwa nuklearnego, zwycięskiego w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej.

Z raportu wynika, że propagandyści promują teorie spiskowe, pseudonaukowe, podważające publicznie zaufanie (np. narracje wokół szczepionek, sieci 5G).

Eksperci i ekspertki Komisji podkreślają, że w Rosji wojna kognitywna jest oficjalnie uznanym elementem prowadzenia działań wojennych. Rosja wydaje na nią od 2 do 4 miliardów dolarów rocznie. Prowadzona jest w sposób konsekwentny i systematyczny z inspiracji i przez służby oraz siły zbrojne Federacji Rosyjskiej, dystrybuowana w multimodalnym systemie naczyń połączonych, w tzw. konglomeracie dezinformacyjnym.

To nie jest tylko „zwykłe” wprowadzanie w błąd. To przede wszystkim wpływanie na opinie i postawy Polaków oraz procesy polityczne czy gospodarcze.

Tego rodzaju spostrzeżenia zawierały raporty polskich służb również w latach ubiegłych.

https://www.gov.pl/web/sprawiedliwosc/raport-zespolu-ds-dezinformacji-komisji-ds-badania-wplywow-rosyjskich-i-bialoruskich

Odnośnie wpisu numer: 47709

No i wszystko zaczyna się układać w logiczną całość.

Mecenas Radziwilski, który już raz „zasłynął” swoimi rządami [w klubie piłkarskim Jeziorak], teraz ma najwyraźniej ochotę na coś znacznie poważniejszego, obsługę prawną iławskiego ratusza. [...] Rocznie to ponad 200 tys. złotych. Oczywiście umowę ma podpisać z nim nikt inny jak radny Michał Młotek, z którym już dawno się dogadali. Plan jest taki: odwołamy Kopaczewskiego, potem Młotek zostaje burmistrzem, a obsługa prawna idzie do Radziwilskiego.

Oficjalna narracja będzie piękna, że to dla dobra mieszkańców, że w trosce o rozwój miasta, że trzeba „profesjonalnego wsparcia”. A w praktyce chodzi o coś zupełnie innego: o nabijanie własnej kabzy i wyciąganie pieniędzy od iławskiego podatnika.

Smutna historia z klubem Jeziorak pokazuje, jak w praktyce może wyglądać „zarządzanie” według Radziwilskiego, a obecna aktywność Młotka udowadnia, że bardziej liczy się prywatna wojna z burmistrzem niż realna praca dla ludzi.

Iławianie powinni się dobrze przyjrzeć, zanim pozwolą, by ktoś pod płaszczykiem wielkich słów o „dobru miasta” zafundował sobie kolejną, wygodną synekurę na ich koszt.

Rodzi się jeszcze jedno pytanie: po co ta cała maskarada z komitetem referendalnym, panie Młotek? Przecież doskonale pan wie, że możecie o referendum zdecydować podejmując stosowną uchwałę rady miejskiej. Przecież jest pan mistrzem w budowaniu większości w radzie. Odwołał pan Romana Brzozowskiego z funkcji przewodniczącego rady, więc nie będzie miał pan większości przy głosowaniu nad uchwałą referendalną? Ale tu jest haczyk. Głosowanie nie będzie tajne i nie uda się tego zrobić w „białych rękawiczkach”.

Ci sami, którzy przez lata krytykowali 500+, potem 800+, dziś głośno krytykują weto prezydenta Nawrockiego wobec finansowania naszych gości ze wschodu.
To nie jest żadna humanitarność, tylko zabiegi samozwańczych elit, które muszą poniżać Polaków, by poczuć się lepszymi.
Prezydent jest po stronie swojego narodu – i idzie mu całkiem nieźle.

Odnośnie wpisu numer: 47709

Podobnie jak w przyrodzie...
[...] Widziałem jak cietrzewie o samicę się tłukły. Podczas bójki tak się szczepiły, że nawet nie reagowały, gdy ich zaatakował orzeł biały. Potęga orła była na tyle, że złapał oba mordujące się ptaki i porwał je na obiad młodym orlątkom.
Takoż bywa w Iławie. Oby obaj nie zostali też zjedzeni.

Odnośnie wpisu numer: 47701

Pan mecenas Radziwilski swego czasu zajął się realizacją własnych ambicji i został prezesem piłkarzy Jezioraka. Za jego słynnych "rządów" klub o mało co nie zniknął z powierzchni ziemi a pozostawiony przez niego bałagan [...] jeszcze długo będzie wspominany przez kolejnych działaczy. [...] I oby nie skończył się zainteresowaniem prokuratory.

Teraz Radziwilski bierze się za politykę, żeby zaspokoić urażone ambicje i zemścić się na Burmistrzu Kopaczewskim za swoje niepowodzenia. Już w ostatniej kampanii wyborczej próbował mieszać, ale nie wyszło.

[...] Teraz znalazł kompana w postaci radnego Michała Młotka, który po przegranych wyborach nic innego nie robi poza szukaniem sposobu na utrudnienie życia Burmistrzowi. Z pracą na rzecz mieszkańców i Iławy nie ma to nic wspólnego.

I pewnie nie bez powodu Młotek został zatrudniony u swojego mentora Macieja Rygielskiego [PO] w starostwie przy ul. Andersa - ciepła posadka do przeczekania do kolejnych wyborów. I nawet wysoka pensja już mu nie przeszkadza.

W myśl zasady, że "Jak Kali kraść to dobrze, ale jak Kalego okradać to już źle".

Odnośnie wpisu numer: 47701

Otóż myli się Pan, co do celowości referendum.

Właśnie jesteśmy świadkami, jak bardzo zawodzi samorząd iławski [z jego strukturą wykonawczą, czyli burmistrzem i urzędem miejskim]. Odczuwamy to coraz bardziej i bardziej, ostatnio do bólu.

Nie chcę już wymieniać kompromitujących wpadek i zaniechań, przepadek nielicznych starań o środki zewnętrzne na rozwój gminy miejskiej. Miażdżące jest tu porównanie choćby do gminy wiejskiej. Marazm i stagnacja są w mieście określeniami jak najbardziej na miejscu.

Przy braku rozwoju infrastrukturalnego dochodzi jeszcze brud w mieście. Postrzeganie Iławy jako czystej już dawno odłożone zostało do przeszłości. Śmieci walają się wszędzie, miejsca najbardziej uczęszczane nie są odchwaszczane, totalnie brakuje koszy, odchody ptasie zalegają tygodniami. To teraz obraz naszego miejsca do życia.

Dlatego uważam referendum za środek potrzebny, ważny. A że przy przegranych pojawiają się zwycięzcy to rzecz oczywista i nie ma tu nad czym lamentować. Do zobaczenia przy urnach dla dobra naszego miasta.

Odnośnie wpisu numer: 47701

Pan Michał Młotek ma nieustanną wolę dążenia do objęcia stanowiska Burmistrza Miasta Iławy.

Owszem każdy człowiek ma mniejsze lub większe zapędy, czy chęci, nawet uczucia bycia kimś. Bycie kimś, to nie znaczy, że coś potrafię. I tu może być tama. Wyborcy ocenili.

Owszem, z jego dumy wychodzi tylko aparatczyk, ale czy budowniczy czegoś nowego w Iławie? Po ostatnich wyborach powinien wyciągnąć wniosek, jaką ma drogę drogę życia. Tą drogą powinna być cisza...

Jest takie oto powiedzenie: Cicho będziesz, dalej zajdziesz. Taką drogą wielu chodzi...

Odnośnie wpisu numer: 47701

Czytam na forum Kuriera, że w Iławie - podobnie jak w Kisielicach - prawnik ma pokierować procesem referendalnym.
Czyżby w Powiecie Iławskim rodził się jakiś dyktat mecenasów? Nie wiem na ile te iławskie referendum jest pewne, ale w Kisielicach prace już zaawansowane.
Niełatwe jest życie tych włodarzy. Po skutecznym odwołaniu pani prezydent Zabrza, teraz kolej na mniejsze ośrodki. Czas pokaże.

Odnośnie wpisu numer: 47692

Oto na czym polegają niby super prace, a są samowolkami, a my tego nie pojmujemy. Przykład poniżej:

"Strażnicy miejscy patrolując Osiedle Dajtki przy ul. Konopnej w Olsztynie zauważyli rozkopaną jezdnię oraz nieprawidłowe oznakowanie prowadzonych prac. Podczas kontroli ustalono, że wykonawca oznakował miejsce niezgodnie z projektem czasowej organizacji ruchu. Został ukarany mandatem karnym oraz zobowiązany do prawidłowego oznakowania. Straż miejska przypomina, że na prowadzenie prac w pasie drogowym wymagane jest pozwolenie zarządcy drogi wraz z zatwierdzonym planem organizacji ruchu".

Czy nie jest podobnie w Iławie z budową mostu przy stacji? No, może nie!

Adwokat Tomasz Radziwilski - pod skrzydłami polityka PO Michała Młotka - przygotowuje się do uruchomienia referendum w sprawie odwołania Burmistrza Miasta Iławy Dawida Kopaczewskiego.

Nie chodzi tu o dobro miasta, tylko o czystą polityczną rozgrywkę.

Referendum powinno być narzędziem, gdy zawodzi samorząd, a nie polem do osobistych ambicji czy partyjnych interesów. Iława potrzebuje stabilności, inwestycji i współpracy, a nie kolejnych konfliktów i atmosfery nienawiści.

Panie Michale Młotek, zamiast knuć i piętrzyć podziały, warto wreszcie skupić się na pracy dla mieszkańców. To oni czekają na konkretne działania, a nie na kolejne polityczne intrygi.

Iława ma ogromny potencjał. Wspólnie można budować przyszłość miasta, ale tylko wtedy, gdy zamiast mowy nienawiści wybiera się konstruktywny dialog i odpowiedzialność.

Rewitalizacja w ogniu spalin

Na plaży, w samym sercu miasteczka nad jeziorem, gdzie jeszcze wczoraj dzieci lepiły babki z mokrego piasku, dziś stoi stalowy orszak: ciężarówki i motocykle, jakby ktoś pomylił pejzaż wakacyjny z parkingiem tranzytowym. Piasek drży, kaczki kwaczą z niedowierzaniem, a łabędzie odwracają dumnie szyje, nie chcąc oglądać tej farsy. „Wszystko płynie” - mówił Heraklit, ale nie przewidział, że zamiast wody w ruch pójdą kłęby spalin i echo ryczących tłumików.

Patrząc na to widowisko, trudno nie zapytać: czy ochrona środowiska już całkiem zwariowała, czy po prostu postanowiła zmienić mandat na bilet wstępu do cyrku? Zamiast ryb czuć benzynę, zamiast zapachu jeziora - smar i przypalone sprzęgła. Rozsądek? Cisza? Może zostały zakopane głęboko w mule i przykryte warstwą błota wraz z resztkami dawnej przyzwoitości.

Na brzegu jeziora, w huku silników i skrzeku klaksonów, dziwi jednak najbardziej nie sama groteska maszyn, lecz milczenie ludzi. Mieszkańcy, zamiast protestować, stali się częścią widowiska: z dziećmi na rękach, jakby przyszli na piknik. Maluchy, zachwycone, wciskają klaksony w kabinach ciężarówek, a ich śmiech miesza się z wyciem silników - karnawał absurdu w biały dzień. Czy to otępienie, czy tylko pogodzenie się z losem, w którym jedyną odpowiedzią na chaos jest uczestnictwo?

I wtedy powraca myśl: przecież plaża ma być rewitalizowana Czy na tym ma to polegać? Czy odnowa oznacza zasypanie ciszy hałasem, a wody -olejem silnikowym? Może w tej reinterpretacji „rewitalizacja” oznacza nauczenie dzieci od najmłodszych lat, że plaża to nie przestrzeń natury, ale scena dla groteskowego spektaklu, gdzie stal ma przewagę nad piaskiem, a absurd nad zdrowym rozsądkiem.

I tak oto stoimy na brzegu między groteską a rzeczywistością, patrząc, jak instytucje odpowiedzialne za naturę stają się współautorami absurdu. Może to tylko próba hartowania naszego stoicyzmu? A może zwyczajny eksperyment: ile absurdów człowiek potrafi jeszcze znieść, zanim zacznie się śmiać — melancholijnie i sarkastycznie zarazem?

Warto pamiętać, że kto milczy wobec szaleństwa, ten sam staje się jego kapłanem.

Ps. Nie mam nic przeciwko takim imprezom, bo rozumiem, że ludzie potrzebują widowiska i hałasu, aby oderwać się od codzienności, tylko że ich miejsce powinno być gdzie indziej -z dala od plaży, jeziora i resztek ciszy, która wciąż próbuje tu przetrwać. O dwukrotnym przejeździe (tzw. "tradycyjna" parada pojazdów) kawalkady ciężarówek i motocykli (ze skrzekiem klaksonów), ulicą przez którą codziennie przejeżdżają setki różnorakich pojazdów nie warto wspominać!

Odnośnie wpisu numer: 47698

Niestety, ale to są typowe "Igraszki z diabłem", które raczej na śmiech należy brać, i tyle. Iść na przód.
Proponuję ten spektakl obejrzeć we wtorek 26 sierpnia w TVP Historia, godzina 20:00. Będzie wyjątkowo wesoło.

Halo Iławie! Jak Wam się podobała nocna sobotnio-niedzielna impreza rockowa w amfiteatrze?
Pomijam fakt złej pogody, ale atmosfera imprezy też nie była jakaś bardzo kapitalna. Te kapele grały już kilka razy w Iławie, lokalny zespół też. Słabo to wygląda z zewnątrz, więc ludzie omijają trasę koncertową nad jeziorkiem naszym.
A te zasłaniające szmaty wieszane dookoła amfiteatru to jakiś absurd! Wygląda to jak dworzec w Kutnie w piosence "Kultu". Jest pojęcie "dobrego smaku" i - jak w przypadku obecnej dyrektorki ICK - smaku "takiego se".

Chciałbym wiedzieć jako mieszkaniec centrum Iławy, kto wpadł na pomysł aby w centrum miasta w godzinach wieczorowo-nocnych znowu urządzać koncerty ciężkiej muzyki rockowej?
Szyby drżą, żyrandole się bujają a o spaniu nie ma mowy. Burmistrzowi i dyrekcji ICK nie przyszło do głowy, że tak głośna muzyka może komuś przeszkadzać. Przecież w niedalekiej odległości mieszkają ludzie starsi, często chorzy, ale także ludzie na co dzień pracujący, którzy w weekend chcieliby wypocząć.
Rozumiem, że młodzi ludzie mają prawo słuchać i bawić się przy głośnej muzyce, ale niech dzieje się to na stadionach, placach, wybudowaniach z dala od mieszkalnego centrum miasta.

Absurd w ustawie, lobbysta we śnie śniącego państwa i melancholia w uśmiechu.

Ostatnie dwa lata przypominają pejzaż namalowany przez śniącego, który zapomniał, że jest snem. Ministrowie wdziewają maski klaunów, nie dlatego, że pragną rozbawić tłum, ale ponieważ sami uwierzyli, że śmiech ukryje ich drżenie rąk. Posłowie z kolei wędrują od drzwi do drzwi jak akwizytorzy, sprzedając wiatr, który w tym kraju nie ma nawet gdzie oddychać. Próbują przekonać, że tanio można kupić złudzenie, a rachunki zawsze wystawia się komu innemu.

Na scenie tej groteski pojawia się ustawa – stworzenie osobliwe, które miało być ratunkiem, a okazało się krzywym zwierciadłem podsuniętym przez obce ręce. Weto było więc nie aktem odwagi, ale westchnieniem zmęczonego aktora, który wie, że publiczność już i tak rozeszła się do domów.

Stoicki uśmiech nie wynika z pogodzenia się z absurdem, ale z rozpoznania, że absurd to jedyne, co naprawdę trwałe. Jak pisał Heraklit: „Panta rhei” – wszystko płynie, choć tu raczej wiruje w karykaturalnym tańcu wiatraków, które kręcą się nawet bez wiatru, zasilane samą wolą politycznego teatru.

Potężny wiatrak stojący tuż obok domu nie jest symbolem postępu, lecz monumentalnym intruzem, którego cień i szum rozrywają codzienny spokój. Jego łopaty, które tną powietrze i życie ptaków, przypominają, że to samo ostrze obojętności może równie łatwo ugodzić w ludzi – w ich zdrowie, spokój i poczucie bezpieczeństwa. Zamiast obiecywanej energii taniego jutra, przynosi dyskomfort, lęk i poczucie, że własny dom staje się przedłużeniem przemysłowej machiny.

Melancholia tej sceny nie jest rozpaczą, lecz świadomością, że sens i bezsens tańczą w jednej parze, a nasza jedyna wolność polega na tym, czy będziemy się śmiać jak klauni, czy uśmiechać jak stoicy.

To, że ktoś wydaje się głupi, wcale nie znaczy, że naprawdę nim jest.

Na pierwszy rzut oka człowiek, który mówi dziwacznie, śmieje się w niewłaściwym momencie i pyta o pogodę w środku pogrzebu, wydaje się głupi. Ale może to tylko teatr, maskarada, groteskowy bal maskowy, w którym inteligencja ukrywa się pod płaszczem absurdu. „Największą głupotą jest mniemać, że się jest mądrym” — pisał Sokrates, a gdyby żył dzisiaj, być może patrzyłby na plakaty i ironicznie kiwał głową, widząc jak każdy kąt przestrzeni publicznej nadyma się własną prawdą jak balon, który lada chwila pęknie.

Surrealizm codzienności ostatnich dwóch lat przypomina sen, w którym ministrowie przemieniają się w klaunów, posłowie w akwizytorów odkurzaczy, a obywatele w publiczność, która nie wie, czy powinna klaskać, czy uciekać. Absurd stał się paliwem polityki, melancholia – codziennym napojem, a stoicki uśmiech jedyną tarczą. Człowiek patrzy na to wszystko i myśli: „Czy naprawdę to się dzieje? Czy może jestem jedynie snem innego, bardziej zmęczonego obywatela?”.

Być może głupota jest tylko innym rodzajem mądrości – tej, która woli milczeć, bo i tak nikt nie słucha. Być może maskarada polityczna jest testem: kto potrafi zachować spokój, ten przeżyje. W końcu absurd ma tę przewagę nad logiką, że nie można go obalić – można jedynie go przeżyć.

Po czym więc poznać mądrego? Nie po tym, że mówi głośniej, szybciej i z większą pewnością - bo to akurat potrafi każdy błazen. Mądrego poznaje się po tym, że potrafi się zatrzymać, nie krzyknie, gdy wszyscy krzyczą, i potrafi uśmiechnąć się, gdy teatr rzeczywistości przeradza się w groteskę. Mądrość nie zawsze błyszczy – częściej siedzi cicho w kącie, przypomina, że świat bywa bardziej snem niż prawdą, a jedyną realną bronią wobec chaosu jest spokojne „wiem, że nic nie wiem”.

A więc patrzę na Polskę roku 2023-25, jak na sztukę teatralną, w której reżyser dawno zniknął, aktorzy improwizują, a publiczność rozdaje memy zamiast biletów. Uśmiecham się stoicko i sarkastycznie, bo co innego mogę zrobić?

Hallo Kisielice!
Już...?
Zeszło z Was powietrze...?
Bo maszyna musiała zamknąć drzwi.
Emocje uspokojone? Mózgi uleczone...? Pomogliśmy terapeutycznie...?

Przypomnijmy (używając waszego języka kloaki): FORUM KURIERA to nie jest miejsce dla skurwiałych przekupek ani naćpanych kukoldów, którzy chcą się bawić w termometry albo akuszerów czyichś materaców i prześcieradeł.

Jednym się w dupach przewraca od dobrobytu, innym psycha wysiada od nadmiaru zmartwień własnych, a jeszcze innym – od nieszczęść i porażek kompleksowych, oczywiście bardziej cudzych niż własnych.

Publicznego sracza nie pozwolimy wam zrobić z Forum Kuriera – doprawdy to nie ten adres. Swoją niespożytą energię i uśmiechnięty obłęd zamiast w złej, fekalnej, spożytkujcie w dobrej sprawie (po 10-20 postów na dobę z różnych urządzeń).

Was mi już nawet nie jest szkoda. Wasze dzieci będą potworami.

Odnośnie wpisu numer: 47673

Kij ma zawsze dwa końce.
[...] [...] [...]
[...] [...] [...]
[...] [...] [...]

Napisz to samo jeszcze raz, ale pod własnymi personaliami.
A my, po sprawdzeniu prawdziwości danych, opublikujemy.
Weź odpowiedzialność za swoje słowa. Odwagi.

Długo planowany start remontu mostu drogowego nad torami przy stacji kolejowej [w Iławie przy ulicy Lubawskiej] to koszmarny obraz krachu Uśmiechniętej nędzy, niekompetencji, wkurzającego kombinatorstwa oraz organizacyjnego uwiądu Burmistrza Miasta Iławy oraz Starosty Powiatu Iławskiego. [...]

Uśmiechnięta Koalicja w kupie razem. Inwestorem na rzeczonej drodze wojewódzkiej nr 536 jest Zarząd Dróg Wojewódzkich, który podlega pod Uśmiechniętego marszałka województwa [PO] z Olsztyna.

[...] Po kolejnym przełożeniu założono, że zaczną dopiero 18 sierpnia, ale znowu przełożyli na 18 września. Cosik mi się zdaje, że nagłe chłody z zimami mogą nadejść. Nie wierzę, by podjęto się rzeczywistej budowy nawet zimą. I nie powiem, że inżynierom i robotnikom z projektami i przymiarką zejdzie do wiosny. Oczywiście wszystko i czas kosztuje.

Termin wykończenia budowy zależy od ludzi, którzy chcą by jak najwięcej zarobić na tym teatrzyku. Pamiętam, jak za czasów komuny ojciec zabrał się za budowę chałupy. Przyszedł murarz z pomocnikiem i zaczynają. Ojciec zauważył, że ta robota idzie wolno i marudnie, za co wiele więcej musiał zapłacić.

Odnośnie wpisu numer: 47662

Afera KPO to największa mistyfikacja Platformy Obywatelskiej!
Donald Tusk i jego ludzie bawią się miliardami, które powinny trafiać do Polaków, do naszych rodzin, do samorządów, do przedsiębiorców. Zamiast realnej pomocy mamy układy, kolesiostwo i afery.

A kto w naszym regionie firmuje swoimi gębami tę partię aferzystów?
👉 Maciej Rygielski
👉 Bartosz Bielawski
👉 Bernadetta Hordejuk
👉 Michał Młotek
👉 Dariusz Paczkowski
👉 Ewa Jackowska
👉 Hubert Rulkiewicz
👉 Tomasz Woźniak
👉 Marcin Woźniak

To oni są lokalnymi twarzami Tuska i jego układu. To oni biorą na siebie odpowiedzialność za politykę partii, która zamiast uczciwej pracy dla ludzi, wybiera kombinacje, machinacje i oszustwa [polityczne i gospodarcze].

Rozliczymy was w wyborach samorządowych! Mieszkańcy nie dadzą się dłużej nabierać na piękne słówka i puste obietnice. Prawda o aferze KPO już wyszła na jaw – i razem powiemy wam głośne: DOŚĆ!

Ten dyktator KaczDogan to jest jednak Sigma.
Najpierw podrzucił Tuskowi cytaty z krańcowej patologi, czyli Murańskiego, potem sfałszował wybory prezydenckie, następnie kazał Hołowni przyjąć przysięgę od Nawrockiego, potem rozdał jachty i solaria, aby podłożyć świnię Tuskowi, wcześniej jeszcze nagrał spot z Tuskiem na łodzi i podłożył piosenkę o czarnym bogaczu i sukach, do tego opublikował go tego samego dnia gdy wypuścił do mediów info o finansowaniu jachtów z naszych podatków, a teraz jeszcze zakazał Trumpowi gadać z Tuskiem i nakazał mu gadać z Nawrockim.
Jak znacie kogoś bardziej sprawczego to ja nie wiem...
Dziadek, 76-letni poseł opozycji...
Facet bez konta w banku i prawa jazdy... Hahaha... (naprawdę zabawne).

Nie dajmy się oszwabić! To dotyczy każdego nas. Każdej ulicy, każdego podwórka, każdego domu.

Trzeba przerwać Zielony Obłęd. Zobaczcie, USA urealniają system zielonej transformacji w energetyce. Koniec z subsydiowaniem energii ze źródeł tzw. OZE. Powrót wolnego rynku – wygrywa ten, kto energię produkuje najtaniej, bez ukrytych podatków w stylu ETS.

Przed nami, Polską – stoi zasadnicze pytanie: czy wpiąć się w ten nowy, zdroworozsądkowy model, który przywróciły u siebie USA, czy dalej płynąć na górę lodową jak statek Titanic pod niemiecką banderą.

Miejmy na uwadze jednak, że gdy statek zacznie tonąć, to niemiecki kapitan pierwszy wsiądzie do szalupy ratunkowej – dla nas tam miejsca nie będzie.

Galaretka z Konstytucji i inne dania dnia

„Nie kontrolujemy tego, co się z nami dzieje. Kontrolujemy tylko, jak to interpretujemy i jak się zachowujemy.”

Epiktet, który na targu mógłby równie dobrze sprzedawać cebulę, co mądrość, mawiał: „Nie rzeczy nas niepokoją, lecz opinie o rzeczach.” I rzeczywiście — gdy w Polsce ostatnich dwóch lat oglądamy karnawał absurdu, gdzie parlament przypomina teatr Kantora, a ulica — galerię surrealistów, trudno nie odczuć melancholijnego uśmiechu stoika.

Bo cóż nam pozostaje, kiedy kolejne konferencje prasowe wyglądają jak happening dadaistyczny, a prawo wydaje się mieć konsystencję galaretki malinowej? Możemy, jak Heraklit, westchnąć, że wszystko płynie, choć w Polsce płynie raczej rzeka mleka z kartonu, rozdawanego w rytualnych gestach troski o obywatela.

Surrealizm polega tu na tym, że nie wiemy już, czy jesteśmy aktorami, czy publicznością. Absurdem — że klaszczemy i gwizdamy jednocześnie. Melancholia bierze się z wiedzy, że niezależnie od tego, jak nazwiemy farsę, kurtyna jeszcze długo nie opadnie. Stoicki sarkazm każe zaś wzruszyć ramionami: skoro nie mamy wpływu na bieg zdarzeń, możemy przynajmniej interpretować je jako komedię — i to taką, w której bilety kupiliśmy w ciemno.

Tak więc, gdy Polska tańczy w rytmie groteskowego walca, można siedzieć na ławce, popijać tanią kawę i powtarzać z ironiczną czułością za Epiktetem: nie rzeczy nas niepokoją, lecz opinie o rzeczach. A że opinie zmieniają się tu szybciej niż ceny w sklepie spożywczym, to cóż — interpretacja staje się sztuką narodową.

Co zatem ma robić zwykły obywatel, uwięziony w tej scenografii z tektury? Może przede wszystkim nie dać się zwariować — ćwiczyć sztukę obojętności, jakby każdy komunikat medialny był tylko dziwnym snem, a każdy nowy absurd polityczny jedynie plakatem z minionej epoki. Może warto pielęgnować małe rytuały: herbatę o stałej porze, spacer w deszczu, rozmowę z sąsiadem o pogodzie zamiast o partiach. Bo właśnie w tym, co najmniejsze i pozornie nieistotne, kryje się spokój.

A jeśli świat dalej będzie się chwiał jak pijany aktor, obywatel niech siedzi w fotelu, uśmiechnie się krzywo i powie: „Nie rzeczy nas niepokoją, lecz opinie o rzeczach — a ja wybieram opinie spokojne.”

Odnośnie wpisu numer: 47674

[...] Nasuwa się tylko jedna refleksja: "Po czynach ich poznacie" a nie po pięknie wypowiadanych słowach.

Odnośnie wpisu numer: 47673

[...] Niełatwe życie ma Pani burmistrz Beata Lejmanowicz ostatnimi czasy. Tym bardziej życzę jej powodzenia.
Proszę pamiętać, że co nas nie zabije, to nas wzmocni.
Za decyzje życiowe rodziny, nawet jeśli to syn, nie można Pani obwiniać. Za to co się dzieje w gminie... owszem, więc proszę dwa głębokie wdechy i naprzód!

Odnośnie wpisu numer: 47674

Ludzie! Ratujcie rodzinę, ratujcie siebie.
Kto pod kim dołki kopie, ten sam w te dołki wpada.
Teksty, jakie się przewijają w wypowiedziach są niskie [...].

Odnośnie wpisu numer: 47673

Musisz być bardzo zbliżony do rodziny Lejmanowicz [...], skoro znasz szczegóły kwot alimentów i "wysypek na myśl o podjęciu pracy".

Myślę, że jesteś bardzo zepsutym człowiekiem. Twierdzisz że kobieta z komunalki odeszła z domu jak człowiek i to jest dla Ciebie honor mężczyzny? Godność człowieka? Zejście z drogi Możnowładcy, skulenie pod siebie ogona? Byle tylko szlachetny i nieskazitelny jegomość miał wszystko czego zapragnie, bo żona i dzieci są gdzieś daleko z tyłu za kolegami i kochankami w tej hierarchii. Śmieszy mnie takie poczucie wartości... [...].

Pani burmistrz Beata Lejmanowicz już zaczyna odwracać kota ogonem [...].
Robić z siebie i i swojego super-syna, bo domyślam się, że nie super-ojca, ofiarę na rzecz pomyślnej kariery w urzędzie? Już zaczyna się sianie plotek żeby siebie wybielić?

Sprawdźcie piwnicę czy czasami Pani Patrycja czołgu nie schowała, a ja czuję, że w naszym urzędzie ogłoszą niedługo Świętą Beatris. Wstyd za syna co? No z palca tego zachowania nie wyssał. [...]

Czy jako człowiek i mieszkaniec naszego miasta nie masz kręgosłupa moralnego? Wygląda na to, że nie skoro stajesz po stronie agresora.

Czy jako część naszej kisielickiej społeczności jesteś jedną z osób, które pochwalają takie zachowania? Przymykają oko na pewne osoby, "nie odezwę się bo może stracę pracę", "nie odezwę bo mieszkam tuż obok i nie wypada", "nie odezwę się bo może to mi przejadą dom spychaczem".

Ludzie! Przypomnijcie sobie ilu z was ktoś z nich zrobił coś złego, ile było sytuacji kiedy ktoś spod znaku "L" kogoś pobił. Zapytajcie swoich synów, mężów. Obudźcie się i zacznijcie reagować. Mówcie głośno, że takie zachowanie nie może mieć miejsca, bo milczenie to przyzwolenie na takie antyludzkie zachowania.

Nie bójcie się odezwać w słusznej sprawie, reagujcie zanim krzywda z ich strony spotka kogoś z Was albo, nie daj Boże, Wasze dzieci!