Andrzej Kleina

Na trybunie, gdzie powstają, trwają i są podtrzymywane ożywcze emocje. Emocje, które trwają przez dłuższy czas, jeszcze po gwizdku sędziego obwieszczającego zakończenie meczu. Emocje, które napędzają rozróby hordy w mieście. Bo walka z policją na stadionie tylko, to dla hordy za mało.

Istnieją dwa podstawowe typy okołopiłkarskich pień chóralnych. Pierwszy, to śpiew integracyjny, rozpoczynający się od wspólnego, rytmicznego klaskania, które jednoczy i dodaje otuchy, a jego walor akustyczny głosi: „Jesteśmy silni, zwarci, gotowi”, przechodząc następnie w kolejną, tym razem zwerbalizowaną, niezbyt rozwiniętą intelektualnie frazę: „Jesteśmy z wami”. Powtarzany jest kilka a nawet kilkanaście razy. Jest wyrażeniem tęsknoty zagubionego, jak pies wśród cywilizacji, współczesnego człowieka, czy raczej współczesnego pithecantropa (pierwsza istota ludzka: postawa wyprostowana, mała czaszka, jej zawartość jeszcze mniejsza).

Pozornie jest on wrogiem podobnych pithecantropów z drużyny przeciwnej, bo wrogiem drużyny przeciwnej to on w ogóle nie jest. Mimo iż teoretycznie drużyna przeciwna jest symbolem negatywnym. Podobnie jak i sędzia. Wspólnym wrogiem obu teamów pitków jest tak naprawdę policja. Uogólnieniem wspólnej tęsknoty jest hymn: „Jebać policję”. Jest niezbyt skomplikowany, podobnie zresztą jak umysłowości śpiewających pitków, z którymi – siłą rzeczy – jest skorelowany. Horda wyjców charakteryzuje się niskim poziomem intelektualnym, myśli obrazami i przeżywa silne, skrajne, przesadne i wrogie uczucia.

Z badań policyjnych psychologów nad częścią populacji, zatrzymanej w sposób niezwykle delikatny na glebie w pozycji horyzontalnej, wynika, iż dwóch najbardziej rozwiniętych umysłowo pithecantropów posiada wspólny, czyli sumaryczny iloraz inteligencji na poziomie prostego prania i strzyżenia trawników. To znaczy, jeden może prać, drugi – strzyc, bo dwie czynności takowy pitek wykonać nie jest w stanie...

W życiu codziennym pitek jest mało widoczny, jest wręcz tuzinkowy – zarówno intelektualnie jak i optycznie. Poza tym jest zahamowany. A horda pozwala mu na odreagowanie codziennych stresów, napięć i frustracji. W hordzie nasz pitek staje się KIMŚ. Staje się po prostu członkiem hordy. Staje się też bezpieczny w tłumie (odpowiedzialność zbiorowa nie istnieje). Horda chce po prostu „jebać policję...”.

Mecz nie jest przeżywany jako spektakl, mecz nie jest przeżywany jako widowisko samo w sobie. Mecz jest pretekstem do spotkania solowych pitków. Powstaje horda, która hordę drużyny przeciwnej traktuje jako pozornie wrażą. Wrogiem prawdziwym jest policja, dlatego należy „jebać policję”.

Horda podśpiewuje, „Jesteśmy z wami”, kiedy jej drużynie dzieje się coś złego, co pozornie jest sympatyczne i optymistyczne, ale współbrzmienie hordy z tym, co się dzieje na boisku, jest tak naprawdę powierzchowne.

Toczą się dwa spektakle, w zasadzie niezależne od siebie. Ten na murawie i ten na trybunie. Nieważne czy drużyna własna wygrywa, czy przegrywa (nie ukrywam: ryzykowna to hipoteza!), horda przygotowuje się do „meczu” z policją. Meczu, którego wygrać nie może – wręcz przegranie, czyli otrzymanie od policji batów (spacyfikowanie) powoduje jeszcze wyższy stopień integracji hordy. Podczas następnego meczu, który ma stać się zwycięski. Dla hordy. W spotkaniu z policją.

Czy jest szansa na to, ażeby hordę utrzymać w ryzach? Teoretycznie tak i dlatego należy:

1). usunąć lub izolować pitków zaangażowanych wywoływaniem incydentów – trzeba to uczynić, zanim pojedyńcze pitecanthropy staną się integralną całością, czyli hordą;

2). przerwać proces porozumiewania się w hordzie – można to uczynić przez podział hordy na mniejsze części (istnieje wtedy duże prawdopodobieństwo, że do walki nie dojdzie, bo mała grupka, to małe poczucie mocy i bezpieczeństwa);

3). usunąć głównych pitków, szczególnie jeśli można to zrobić bez użycia siły (dyskretnie);

4). odwrócić uwagę hordy od głównego obiektu zainteresowania przez stworzenie dywersji w innych miejscach (wskazana inicjatywa);

5). zapobiegać powiększaniu się i wzmacnianiu hordy przez izolowanie go od innych potencjalnych uczestników, czyli normalnych widzów (bardzo istotne!).

Byłem w Olsztynie na meczu piłkarskim OKS-u z Jeziorakiem Iława. Z bliska obserwowałem zarówno mecz, jak i zachowanie hordy. Obserwowałem reakcje policji.

Z powyższych zaleceń, będących konsekwencją badań Turnera i Killiana, cytowanych przez Stanisława Mikę wynika, że policja, a w zasadzie kierujący akcją posiadali dość fragmentaryczną wiedzę o zachowaniu hordy.

Byłem świadkiem, jak policja w sposób niezwykle sympatyczny, poprzez swych przedstawicieli w cywilu, w końcówce meczu wyprowadziła kilku czołowych pitków, wciskając ich w glebę. Najwyżej 10 cm. Nie miało to jednak służyć prewencji, a służyło represji i odstraszeniu innych (odreagowaniu policjantów też). Toz to nieporozumienie! Tak tworzy się kasta uwielbianych przywódców.

Brak wiedzy dotyczącej zachowań hordy skutkował kompletnym brakiem jej kontroli, niedopuszczalną kontynuacją meczu, walką hordy z policją, postępującą dewastacją stadionu, demoralizacją dzieci i młodzieży, wszak... można „jebać policję”.

Horda przeniosła się na ulice Olsztyna. Starcia trwały do późnych godzin wieczornych. Nie oglądałem już tego. Spokojnie poczytałem o tym w prasie...