Tomasz Orlicz

Poranna toaleta przed lustrem, coraz bardziej skrupulatna, nie potrafi dać jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy jeszcze masz pracę. Towarzyszy ci strach, lecz utwierdzasz się co rusz w przekonaniu, że wciąż potrafisz postępować racjonalnie. Nie zapomnij o telefonie do rodziców – jak się czują, czy czegoś im nie brakuje.

W sukurs tuzinowi koszmarów sennych przychodzi ci od samego rana mnóstwo na pierwszy rzut oka absurdalnych dylematów. Świat wokół nas, już nie tyle z dnia na dzień, ile wręcz z godziny na godzinę, zmienia się w tempie wykładniczym. Niezależnie od tego, czy wierzysz, czy absolutnie nie uznajesz żadnego absolutu, modlisz się w duchu o powrót do jakiejkolwiek formy normalności.

Świat oszalał. Globalna wioska zmienia się z każdą kolejną chwilą w globalną pułapkę, w którą wpadliśmy na własne życzenie. Żeby uzmysłowić sobie skalę zjawiska, można przyrównać obecną pandemię chociażby do katastrofy atomowej w Czarnobylu. Można? Problem w tym, że nie można.

Czarnobyl, mając w pamięci fakt potencjalnie ogromnego zagrożenia skażeniem radioaktywnym dużych połaci Europy, pozostanie symbolem hekatomby ledwie lokalnej. Owa niegdysiejsza katastrofa nuklearna przyczyniła się „ledwie” do upadku Związku Radzieckiego. Tragedia rozprzestrzeniającej się pandemii z całą pewnością doprowadzi prędzej czy później do swoistego resetu globalnej gospodarki. Musimy mieć tego świadomość. Choćby dlatego, żeby uodpornić się na wszelkiego typu przejawy zbiorowych histerii w perspektywie bliżej nieokreślonej przyszłości, których symptomy już możemy dostrzec w krajach europejskich, a które – co najważniejsze – w tych dniach są wodą na młyn pandemii.

Trzydzieści cztery lata temu strzałem w dziesiątkę czarnobylskiego kryzysu okazał się być zaproponowany przez polskich specjalistów i w błyskawicznym tempie rozdysponowany płyn Lugola (do spożycia doustnego). Z perspektywy pokolenia możemy z całą stanowczością stwierdzić, że takie posunięcie w ówczesnej Polsce było czymś genialnym, ponieważ doraźnie ochroniło najmłodsze pokolenie przed bezpośrednimi i pośrednimi skutkami napromieniowania. Czy w obecnym kryzysie swoistym płynem Lugola mogą się okazać działania i zalecenia władz państwowych? Śmiem twierdzić, że tak właśnie jest i spróbuję to uzasadnić.

Przede wszystkim należy sobie uzmysłowić, że każdy rząd, prędzej czy później, musiałby w danej sytuacji przedsięwziąć jakiekolwiek kroki, włącznie z tymi niepopularnymi i najbardziej restrykcyjnymi. Kwestią sumienia a może również w wielu przypadkach bezmyślności w imieniu tak zwanej politycznej poprawności pozostaje pytanie, w którym momencie kryzysu dany rząd wprowadzałby dane ograniczenia swobód obywatelskich.

Ile ofiar w ostatecznym rozrachunku pochłonąłby wirus? Zawsze będzie to zbyt wielka liczba, którą byle łachudra jest w stanie podłączyć do gry o stołki jako formę zarzutu. Brutalnie rzecz ujmując, jestem przekonany, że rząd polski jest mądry po szkodzie włoskich doświadczeń. Tego typu jednomyślne, pragmatyczne i błyskawiczne decyzje są jednak zawsze skazane na ryzyko jakiejkolwiek, choćby najbardziej absurdalnej krytyki w jakimkolwiek punkcie postępowania pandemii.

Pojawią się oczywiście błędy proceduralne, gdyż żaden kraj nie posiadł i zapewne jeszcze długo nie będzie w posiadaniu skutecznej w stu procentach procedury postępowania w zderzeniu z tak podstępnym i niewidzialnym wrogiem. Dlatego równie ważnym jest, abyśmy przyswajając pośpiesznie strzępki wiedzy na temat stanu państwa i kondycji naszych współobywateli, krewnych i sąsiadów, uwzględnili nadzwyczajny czas, w który – bez naszej zgody – wmanewrowała nas rzeczywistość. Reguły gry diametralnie się zmieniły, a jedynym gwarantem praworządności i niedopuszczenia do stanu wolnoamerykanki są nasze władze.

Pamiętajmy, że w tych dniach absolutnie nic nie może być tylko czarne czy zupełnie białe, a już na pewno nie będzie różowe.

Musimy zmierzyć się z mrowiem fake newsów, siejących panikę i destabilizację. Powtarzam i będę powtarzał do znudzenia: powinniśmy jak nigdy dotąd uzbroić się w cierpliwość i zmysł obywatelskiej czujności, odłożyć jak najdalej nasze przekonania i przepychanki polityczne oraz zawierzyć zaleceniom wirusologów i poczynaniom organów ustawodawczych i wykonawczych. Na dzień dzisiejszy, mając na uwadze brak jakiegokolwiek lekarstwa, po prostu nie ma innej drogi.

Jest jednak nadzieja, jak się okazuje, bardzo duża i ze wszech miar realna, dotycząca już nie tyle stworzenia szczepionki, ile odkrycia doraźnego leku. Profesor Marcin Drąg z Politechniki Wrocławskiej zidentyfikował enzym, który spełnia kluczową rolę w procesie namnażania się SARS-CoV-2. Okazuje się, że dezaktywacja tego jednego enzymu uniemożliwia przetrwanie wirusa. Profesor i jego zespół naukowy odkryli mechanizm, który można przyrównać do zwykłego zamka, do którego uruchomienia bądź unieruchomienia teoretycznie pasuje milion kluczy.

W praktyce może więc się okazać, że lek na COVID-19 już istnieje. Trzeba „jedynie” poczekać do chwili namierzenia odpowiedniego medykamentu przez specjalistyczne laboratoria. Kto wie – tak jak trzydzieści cztery lata temu zawierzyłem moje zdrowie i przyszłość jednemu łykowi paskudnego płynu Lugola – tak być może i dzisiaj, już za chwilę, moje i twoje wkraczanie w wiek podstarzały nie zostanie powstrzymane przez paskudztwo zarazy?

Uzbrójmy się w cierpliwość granitów i żelazną dyscyplinę. Zanim zapytasz, co Polska zrobiła dla ciebie w tych dniach próby, odpowiedz sobie na pytanie – co ty jesteś w stanie zrobić dziś dla Polski?

Póki my żyjemy...