Andrzej Kleina: Strefa pieszczot przedwyborczych

Ba, żeby tylko. Wszystkie grupy wiekowe, satysfakcję wręcz orgiastyczną przeżyją, ze szczególnym uwzględnieniem grup emeryckich (bądź co bądź, najpewniejsza to kategoria wyborców). Bo to i Andrzeja Rybińskiego zobaczymy w trakcie darmowej grochówki (sukcesy odnoszącego dawno temu w duecie z Elizą) i Czerwone Gitary, a raczej ich wspomnienie z jedynym Skrzypczykiem ze starej gwardii. Jeśli moi rówieśnicy liczą na przebój sprzed 40 lat: „Znów za rok matura” (dla poprawkowiczów stworzony), to w błędzie są głębokim. Minister Roman Giertych przecież śpiewać go zabronił...

Wnuczka moja 4-letnia piszczeć będzie zapewne, Majkę Jeżowską widząc i słysząc (i bez podtekstów to jakichkolwiek mówię, „pijąc kakao”). Ja, zapewne zapiszczę też, gdy głos niezwykły Alicji Majewskiej usłyszę (oby nie z play backu). I mężnie jej wtórować będę, gdy gloryfikować ród samczy będzie, śpiewając, iż „kobieta wiernie czeka...”.

Komu przyszedł do głowy lotnej, magistrackiej, pomysł jarmarczny zgoła, iżby obiekt do imprez wielkich i hucznych sportowych wybudowany na arenę festynową zamienić? Skąd środki finansowe wytrzaśnięto publiczne, by kampanię wyborczą burmistrza Standary rozpocząć? Na sport „praktyczny” kasy w zasadzie zero, a tu Kombii śpiewać będzie.

A może wypróbowany przyjaciel magistratu, Zdzisław Wierzbowski, właściciel LSK – finansuje występy? Warto swego przecież przedstawiciela nadal mieć „na urzędzie”. Najpewniejsze jednak chyba jest to, że pieniądze w kwocie 2x50 tysięcy złotych pochodzą z wcześniej zarezerwowanych w budżecie i przeznaczonych na działalność MOK-u oraz OSiR-u (czytaj: promocję Standary de facto!), czego błyskotliwi radni lubawscy zauważyć usilnie nie chcieli, o czym z kolei ja, wielokrotnie już pisałem.

Już słyszę w odpowiedzi gromki chór zacnych mężów i finalistów cnoty, że o patriotach lubawskich nie wspomnę. Już widzę naburmuszone twarze po politycznych, niezliczonych liftingach, cedzących z nienawiścią: „Czego ten Kleina znowu się Standary czepia?”.

Nie Standary, Kleina „się czepia”, oj nie! Marnotrawstwa publicznych pieniędzy się „czepiam”. Prywaty ogromnej się też czepiam, braku pomysłu na stadion, bo strongmenami z całym dla nich szacunkiem i popularną piłką nożną problemu się nie załatwi.

Dlaczego nie zorganizowano namiastki choćby mityngu lekkoatletycznego? Wszak stadion ten ma charakter typowo lekkoatletyczno-piłkarski. Nie mam nic przeciwko koncertom. Jakimkolwiek! Powiem nawet więcej, pomysł to przedni, ale nie w tym wymiarze, i nie jako główne danie. Nie remiza strażacka wszak została otwarta, czytelnia, czy nawet dom kultury. Obiekt sportowy niebagatelny powstał (abstrahując w tym miejscu, że na kredyt) i miast zaprezentować lekkoatletykę na wysokim poziomie, pienia muzyczne Standara „oferuje”. A i sztuczne ognie też!

Ale, żeby lekkoatletykę zademonstrować, potrzeba w stadion wpompować co najmniej kolejne 200 tysięcy złotych. Bo to i 80 płotków trzeba nabyć i 8 bloków startowych. I z pięć kul dla panów i choćby ze 3 dla pań. Garstkę oszczepów też potrzeba, a i dysków również. 8 pałeczek sztafetowych i ze 2 bosaki (do wyciągania początkujących biegaczy przeszkodowców z rowu z wodą). Urządzenia do pomiaru czasu są niezbędne i do pomiaru wiatru też (podium, młoty i zeskoki świadomie pomijam...).

Żeby lekkoatletykę zademonstrować jednak publiczności, potrzebny jest odpowiedni czynnik ludzki. Nie bawiąc się dalej w eufemizmy – potrzebny jest menadżer. Posiadający wiedzę, wizję, kontakty i finanse... Czujący bluesa sportu. Czy jest nim aktualny dyrektor OSiR, niedawny dziennikarz Głosu Magistrackiego – Jacek Różański? Być może, ale ja temu wiary dać jakoś nie mogę. Nie na podstawie wróżenia z fusów, czy pełzającej antypatii. Na podstawie faktów! O czym następnym razem.

Być może mój poziom oczekiwań i związany z nim apetyt dotyczący lekkoatletyki jest na wyrost. Być może! Dlaczego jednak nie zorganizowano lokalnego choćby konkursu skoku wzwyż? Dlaczego nie skontaktowano się z doskonałym iławskim trenerem Pawłem Hoffmanem, który jak sądzę, z przyjemnością zademonstrował by swoich skoczków (przywożąc nawet własne stojaki i zeskok). Przyjechaliby zapewne z radością, oczekując ewentualnie zwrotu kosztów podróży. Z Iławy do Lubawy i z powrotem...

Dlaczego nie zademonstruje się lubawianom młodych, lokalnych zawodników? Którzy dzielnie promują i siebie i Lubawę, uczestnicząc choćby w czwartkach lekkoatletycznych.

Sądzę w swej zarozumiałości, że byłbym w stanie „załatwić” przyjazd polskiej sztafety kobiet 4x400m (ale nie tylko), uruchamiając mechanizm nie projekcji, a protekcji, bowiem trener pań jest moim „osobistym” trenerem sprzed 40 lat... Nikt do mnie jednak nie przyszedł!

Pisałem niedawno, iż magistrackie inwestycje w Lubawie, powstają nie w wyniku zapotrzebowania społecznego na dany rodzaj aktywności, a jedynie jako produkt uboczny, tak samo jak koks. Patrząc na brak lekkoatletów na bieżni, skoczniach i rzutniach, nic dodać, nic ująć...

„W Lubawie powstanie w końcu stadion na miarę naszych potrzeb i możliwości” – doniósł w ubiegłym roku rozradowany wiernopoddańczy Głos Magistracki. Wtórował mu Edmund Standara, który w ciężkim mozole słów układania, równych sobie nie znajduje. I życzył piłkarzom lubawskiego Motoru inauguracyjnego zwycięstwa.

Czarną wizję miałem, pisząc też w zeszłym już roku: „A co z lekkoatletyką? Kto pobiegnie na 8-torowej bieżni na 110 m przez płotki? Kto rzutnie do pchnięcia kulą, rzutu oszczepem, dyskiem i młotem zapełni? Rój widzę też tyczkarzy, skoczków w dal, wzwyż, a i trójskoczków, którzy też od zwycięstwa zacząć powinni...”.

Rój widzę? Ciemność widzę!